WIERSZ
SNEM NAPISANY
Świt powitałem wierszem…
Zaplątany w serpentynach leśnych ścieżek
wychylony zza parawanu mgły porannej
zapachem skoszonych łąk odurzony
w uścisku cienia martwej ciszy
metaforą słońca zagubioną
– przetrwał noc
Magią brzasku Słowa
wędruję alejami strof
– – ocalałych
Motto
… Cud życia kończy
trud umierania
Zostaje nekrolog
urwany w pół zdania
/Fragment wiersza Edmunda Pietrka,
pt. „Cud”/
POKROIĆ CHLEB
Tak łatwo życie kolorami wyśpiewać
Tak trudno uczyć się umierania
Serce w srebrnej pajęczynie lat
– uwięzione
Upór oczekiwania kartki z kalendarza
– ostatniej
Kieszeń sumienia dziurawa słowem
– niewypowiedzianym
Cisza wiersza modlitwą za zasłoną marzeń
– niespełnionych
Smutek ksiąg nieprzeczytanych czasu skromnością
ciąży do Ziemi Obiecanej
– – chlebem spragnionym przeżegnania
W POGONI PRZETRWANIA
Dotykaj mnie
wiosny wspominaniem
zmartwychwstaniem kolejnego dnia
tajemnicą zieleni traw – nieskończoną
Kochaj
przyrody zauroczeniem
zachwytem rodzącego się dnia
Porzucając sen
biegnę dalej niż najdalsza dal
imieniem twoim
w kiściach bzów zagubionym
– Bliżej niż najbardziej blisko
PRZEMINĘŁO Z DESZCZEM
Powietrze takie miękkie
kolorami twej sukni zwiewne
Słońce przed zmierzchem
różowością horyzontu roztańczone
Wiatr za woalem różu policzków
– pąsów pierwszego pocałunku
To było wczoraj /?/
Wtedy krople deszczu spływały
w trzepot serc
– – Roztańczonych
Nie wiem jak inni piszący wiersze – osobiście lubię od czasu do czasu wracać do utworów, które powstały nawet w odległej przeszłości. To przypominanie, daje możliwość powtórnej analizy tekstu i świeżego spojrzenia na swój warsztat literacki pod kątem – jak było wczoraj i jak to się ma w odniesieniu do aktualnych, twórczych poczynań. Wiele satysfakcji dostarczają te wiersze, które nadal uważam za „trafione”, które prowokują pytaniem: Zygmunt, to twoje dzieło?? Wiersz ” Przeminęło z deszczem”, na pewno do nich należy.
DEMENTI
Po latach, wielkie zwycięstwo prawdy,
maleńką czcionką – na ostatniej stronie.
MIDAS
Na sztabce złota,
wyłamał ząb – złoty.
DYLEMAT
Rubensowskie kształty…
Kto dziś pamięta kształty Rubensa?
NAWRÓCENIE
Listy
Fotografie
Wspomnienia
Gwiazda dotyka ziemi
Życzenie w porę niewypowiedziane
Błądzę
Wątpię
Bluźnierca/?/
Kropla potu z czoła spowiedzi
Rozgrzeszenie
wina
kobiet
śpiewu
– Idź i nie grzesz więcej
Dokonanie słowa
tak łatwe w tych czasach
Wraca pieśń płynąca do gwiazd
Echo nocy szalonych
Dziewczyna na wysokich obcasach
Wino pite w dobry czas
Itd…
Marzenia
we mgle pogubione
WIBRACJE
Pyłek różu
w halucynacje wszechświata…
Cyfrą zapisany
drzemie w fotoaparacie
przed którym nic się nie ukryje
Na przystanku ZIEMIA
w potłuczonym lustrze
odgłos gwiazd
wtopiony w chryję Kosmosu
Życie moje
kurcze blade
różem anemiczne
niegodne spotkań trzeciego stopnia
I tak
– po trzykroć śliczne
MOJA MAPA
Wiersz inspirowany utworem Elizabeth Bishop
pt. „Mapa”
Złoto plaży
w morzu zagubione
Iluzja czy dotyk istnienia
Realność fatamorgany…
Widzę cię
Wynurzasz się z morskiej piany
Biel twego ciała pod palcami
alabastrem niedowierzania
Wenus
Afrodyta
Błądzę
Rzymianinem
Grekiem
Tobą zniewolony
przepadam w odmętach zachwytu
Zapadam w sen
po kres miłowania mitów
nieomylności iluzji
snem objawionej
* * *
Kwiaty w ogrodzie
W sercu kwitnie tęsknota
Miłość bezwonna
* * *
Twój cień na murze
Promień igra nadzieją
Gruz pod stopami
M A J A K I
W Krainie Błękitu Dnia
biel obłoków pogubiona
W Świecie Nocy
aniołowie
drapieżnością zakurzonych intencji
skrzydeł pozbawieni
Tej nocy
widziałem cię we śnie…
Godziną duchów spóźniona
bosą bielą niewinności
potykając się o gwiazdy
biegłaś po kres perspektywy
Mlecznej Drogi
Coraz mniej ciebie
Coraz więcej chłodu gwiazd
spadających przebudzeniem