Zygmunt Dekiert – strona autora

Najgłośniej bije brawo i gromko woła o bisy – ten, który przespał koncert.

BEZSZCZĘŚCIE

Brzęk

tłuczonego lustra

Siedem lat nieszczęścia…

Limit szczęśliwości

wyczerpałem siedem lat temu

– Oczekiwaniem

KOSMICZNE

POSZUKIWANIA

Gdzieś zbłądziły marzenia

Zmęczone

– przykucnęły pod miedzą doznań

Rozdroża

–  to nie dla mnie

Ja biegnę w stronę drogowskazów

– świetlistych

Połamane mrokiem desperacji

Zagubieniem obecny

w Wielkim Wozie

po kocich łbach Drogi Mlecznej

podążam za gwiazdą

po śladach swego

– nieodnalezienia

TAKĄ JESTEŚ POEZJO

Dotykanie Słowa

Miłość

Uśmiech

Łza…

Szept krzykiem wypłakany

w poduszkę prostej prawdy

zrozumienia

drugiego

człowieka

ZDECYDOWANY WYBÓR

NIEZDECYDOWANEGO POETY

Gdy mam wybierać

– sam nie wybiorę

Wszelkie targi

tobie powierzam

Ja tylko płacę

Dzisiaj

mrocznością chmury gradowej

Jutro

promieniem strofy wiersza

w pajęczynie twego cienia

MIŁOŚĆ

IRONIĄ KOSMOSU ZNACZONA

Chłodem jesiennym

mrozem zimy

nie masz rąk

ust

oczu

Na sztaludze światłości czasu

maluję twe dłonie

Palce

– pieszczoty objawienie

Usta

– karmin pocałunku

Oczy

– niebo w zachwycie błękitu…

Zimny chichot gwiazd

na suficie nieba atramentu

W kałamarzu doznań

kleksem pieczętowana

ironia Obrazu

Imaginacją firmamentu

modlę się do niego

o wiosenno – letnie

ciała twego drżenie

SZANSA

Spójrz

Nasze anioły

ostatnim krzykiem lata spłoszone

odfrunęły w najdalszą czerń dali

Przywołam je

ciszy zaklinaniem

Bielą zgubionego pióra

     *     *     *

Ty wiesz najlepiej

Po lecie zawsze jesień

Ja błądzę wśród bzów

*     *     *

To

– Ty

Włosy

Dłonie

Oczy

Usta

– Miały nie kłamać

WYPATRUJĄC

Dryfują znaki zapytania

lodowe góry niedomówień

Horyzont oddalony

głodem pocałunku

Spadam

z bocianiego gniazda