MIŁOŚĆ
SNEM LATA – JESIENNA
Dzień wiatrem smagany
Noc w strugach deszczu
Nasze sny
za drzwiami lata…
Wspominaniem ciepła porażeni
odnajdujemy zaklęcia szczęść
drżeniem chłodu pogubione
Ślady wędrówki pieszczot
po drogach tajemnych
przed światem skrywane
Łzy marzeń
porą lata niespełnionych
– w studni niewyśnienia
REALIA
MITEM ZAPISANE
Ogień…
Prometeusz w sieć mitu wplątany
Wieki historii – w czas jutrzejszego dnia
Tak niewiele się zmieniło…
Trwa pieszczota gorącem zmysłów przebogata
Ogień kominka bucha ciepła głodem
Wspominaniem Prometeusza
porą jesieni dżdżystą
zimą mroźną śniegiem białą
wiele zdarzyć się może…
Do wiosny
serc przytulenie
– zwycięstwem ciepła nad chłodem
* * *
Róża płomienna
Zimne ramiona wiatru
Jutro zgaśnie kwiat
* * *
Parawany mgieł
Poranek wita rosą
Kalosze w łasce
* * *
Zmęczone słońce
Zieleń liści zmęczona
Na progu jesień
* * *
Chłody poranków
Ciepło dnia zagubione
Lato w Twych dłoniach
PODRÓŻ PODNIEBNA
Świat malowany lękiem…
Głos dzwonu nad dachami – cieniem
Nocy puste przestrzenie
łakną zachwycić się pięknem
W taką noc bez chmur – jak ta
twoje ciało moje przenika
We śnie jakaś muzyka
– dźwięki poplątane do rana
Szczęścia pragnie tak wielu
Myśl o szczęściu z wiatrem ulata
Odlećmy na kraj świata
w dal
– – na bujanym fotelu
ROMANTYZM SPOPIELONY
Ostatni Zajazd
– zamknął Sanepid
Gerwazemu odebrano klucze
Protazy paragrafem przygnieciony
Robak opuścił jabłko soczyste
Sokół
Kusy
w przyjaźni z zającem
Mrówki czmychnęły przed Telimeną
Zosia w ramionach Tadeusza – zziębnięta
Wojski sprzedał róg na bazarze
Jankielowi ukradli cymbały
Poloneza dokończyła rdza…
Ogary – nie wróciły z lasu
Stop
Hola
Hola
To zupełnie inna bajka
Rok 2005…
Moje wiersze w pięknie wydanej publikacji przez Centrum Kultury „Zamek” – almanachu, zatytułowanym „ARKA”. Materiały i fotografie, zaczerpnięte z archiwum Klubu Literackiego CK. „Zamek” i zbiorów Jerzego Grupińskiego. Wracam do jednego z moich wierszy opublikowanych w tym tomie, napisanego dla mojej /wtedy/ nastoletniej córki Dobrochny.
* * *
Jesteś uśmiechem
zielonym kamyczkiem
znalezionym na drodze
wędrówki w nieznane
Jesteś zagadką
rebusem rozwiązywanym
w przedziale pociągu
– stojącego na stacji
W „Arce” zagościło ogółem 32 poetów. Spośród nich przywołam teraz wiersz Agnieszki Mąkini, gdyż nie zamierzam samolubnie występować w tym wpisie. Wybrany wiersz, w pewien sposób, koresponduje z nastrojem mojego wiersza. Rozwiązanie tej sugestii, pozostawiam rozważaniom czytelników.
SKRZYPCE
Obudź mnie
zanim odejdziesz
a może
gdy przybędziesz
zadomowisz
uśmiech.
Płomień życia
przyszedł zgiełkiem
płomień wieczności
zbliży się na palcach
i nie muszę
grać w nim
pierwszych skrzypiec.
Chcę być
tylko smyczkiem
u twych strun
Jest rok 1998, Kołobrzeg, wakacje z moją ośmioletnią córką, dla której porą nocy napisałem wiersz:
POZOSTANIE W PAMIĘCI
– Dobrochnie –
Morze z córeczką gada
Straszy groźną falą
na której mewa śmiechy składa
by raptem zginąć gdzieś za dalą
skrzydeł łabędzich symfonii
Morze zatopionego słońca
Zaklęte w wystraszonej muszelce
która w małej dłoni w sen zapada
jak wszelkich mórz Królowa
wierząc wielce w przebudzenie
Córka w swym sercu ją przechowa
by wrócić tu po wspomnienie
REJS
KOLORAMI ZNACZONY
Dzień…
Kropla słońca
spada w tęsknotę
Złoto z błękitem zmieszane
Noc…
Porty zielenią wabiące
ciemnością oceanów uśpione
Płynę w ramiona zmartwychwstania
– – czerwieni
Tak się składa, że zdarza mi się wracać do utworów dawno temu napisanych. Przy okazji, zadaję sobie pytanie: Czy ja ten wiersz napisałem? Bywa, że wiersz, który powstał kilka lat temu, wg aktualnej oceny wymaga pewnej rekonstrukcji. To zasadniczo normalne, świadczy o ciągłej pracy nad wierszem, zanim zagości on na stronach wydawanej książki poetyckiej. Wtedy „klamka zapadła”. Tak dzieje się z moim wierszem napisanym dokładnie nocą 14/15. I. 2008 – go roku, który w stopniu minimalnym został teraz poddany drobnej kosmetyce. Tematyka wiersza, pozostaje nadal aktualna do bólu kory mózgowej i być może utwór ten zagości w mojej kolejnej książce poetyckiej. Oto ON:
PRĘDZEJ WIELBŁĄD …
Bóg
Jedyny…
Biblia
Przewodnik po krainie
stygmatów wiary
Codzienność zwątpień
Drogowskazy na amen pogubione
Biskup w mercedesie
Robotnik w tramwaju
Bracia w wierze
Ciała
Dusze…
Ten sam chłód nocy
do samego świtu opiekuńczy
Ta sama nadzieja w zaświaty /?/
Piję herbatę z nutą goryczy
Chleb smaruję smalcem ze skwarkami
Przenikam przez granat nieba
pychą gwiazd upstrzony
Kapią złotem na moją głowę…
To nie ja
wymyśliłem gwiazdy
Sądzę, iż ta wersja pozostaje ostatecznością.
Po latach, sięgam do almanachu ” WASZE ŻYCIE BIEGŁO DO MNIE” – wydanego w roku 2014 – tym, z okazji XXXVII Międzynarodowego Listopada Poetyckiego. Czytam wiersze wielu znakomitych poetów i jakoby dziewiczym przeżywaniem, przystaję przy swoim wierszu – SEPARACJA. Jeszcze raz analizuję jego treść i dochodzę do wniosku, że zawiera prawdę, którą mogę podzielić się tu i teraz, gdyż stanowi pewien constans mojej twórczości poetyckiej. Nadal palę-/wstyd się do tego przyznawać/, nocą piszę wiersze, może z tą świeczką tak wtedy jak i teraz trochę przesadziłem. Żona, księżyc – bez zmian.
SEPARACJA
Kilka papierosów
Tyle wiersz kosztował
Świeczki wypalonej nie liczę
Śpisz pod ciepłą kołdrą nocy
Wtulony policzkiem w pełnię księżyca
zasypiam ostatnią strofą wiersza
Aby nie przejawiać swego rodzaju egoizmu, z tego samego almanachu przywołuję wiersz WANDY WASIK, której twórczość poetycką jak również prozatorską bardzo cenię, a samą poetkę o siwych włosach, darzę wielką sympatią i uznaniem.
REFLEKSJA
To już tyle długich lat minęło
Tyle pustych dni i samotnych nocy
A ja wciąż w tym moim ogrodzie
Oszroniała – róża
Stoję bezradna
I tak – na niby
Kwitnę…
Serdecznie pozdrawiam Panią Wandę z mojego ogrodu, który również potrafi wyzwalać lawiny refleksji.