Zygmunt Dekiert – strona autora

Wczoraj – DZIEŃ OJCA.

Dziękuję córce Dobrochnie, synowi Arturowi za pamięć, za złożone życzenia. Zaistniała sytuacja, sprowokowała mnie do  rozmyślań nad prozaiczną maleńkością tego świata. To wszystko przez telefony, komputery, które zbliżyły nas tak bardzo, jednocześnie oddalając. Sympatyczne – do bólu pozbawienie uścisku, pocałunku, wspólnego czasu spędzonego przy kawie, herbacie, dyskusji na tematy, których ciągle tak wiele. Cóż. Postęp. Super technologie. Coś za coś. Ważne, by człowiek nie dał się zdominować maszynie, która pulsującego przeżywaniem serca, nigdy mieć nie będzie.

Dzisiaj – DZIEŃ PRZYTULENIA.

Tulę swoje dzieci – komputerowo, telefonicznie, czekając niecierpliwie na dotyk, uścisk, o całusach nie będę wspominał, gdyż są one eksponowane zupełnie innym DNIEM.

Dobrodziejstwo jakie płynie z tych „DNI”, to – przypominanie o kimś, o czymś, „nakręcanie”  określonych zachowań, które wywołane do tablicy, mają szansę zagościć w naszym życiu, mimo ciągłej gonitwy , pośpiechu, zatracenia.

W okienku – WIERSZE, AFORYZMY, FRASZKI – zamieszczę wiersz, traktujący o pamiętaniu. Pamięć jest najważniejsza. To ONA – uruchamia mechanizmy postępowania, płynące  z tamtego, zapamiętanego wczoraj dobra, w dobro jutrzejszego dnia.

Serdecznie, komputerowo PRZYTULAM !!

Tak się składa, że w swoich twórczych zapędach, często wracam do CZASU. To nie moja wina. Przed nim – nie ucieknie żaden poeta, cóż dopiero mówić o zwykłym zjadaczu chleba, który poezję postrzega przez pryzmat zaskoczenia wykwintnym deserem. Czas dobra –  czas zła.  Czas łaskawy dobrotliwym uśmiechem i brutalny bezwzględnością marsowej miny. Jednak to – ten CZAS!   Bezimienny, bezwzględny, nieubłagany, nieuchronny – czas, który swym delikatnym dotykiem, przesuwa wskazówkę zegara, nie bacząc na glorię kurantów. Pora karnawału w atmosferze  masek,  serpentyn, szampana  i czas żałoby, wychylającej nos zza woalu czarnej mgły rozpaczy. Jedno pozostaje pewne!   Czas – to dobry temat dla poety. Poety, który żyje dniem dzisiejszym i tego, który dzień dzisiejszy pozostawia na jutro, chowając go w lodówce, jak deser śmietaną bielony.    Może do jutra biel pozostanie niezważona?

Moje rozliczenia z CZASEM -mają charakter okazjonalny. Wypływają z przeżywania radości i trosk, sukcesów i niepowodzeń. To ON – CZAS, potrafi zawrzeć w sobie to, co niedorzeczne, wspaniałe życiową mądrością, przytulone, odrzucone, kochane i znienawidzone… Po jasny gwint – ten CZAS ? Komu jest potrzebny ?

Odpowiedź jest prosta, jak sznurek w kieszeni. Czas – wymyślili poeci i teraz, czasowo, w kozi róg zapędzeni  – główkują co z tym fantem zrobić.

Jedno pozostaje pewne.  W ich domach, pozbawionych zegarów, kuranty wybija – wiersz!

BEZ HERBATY

Łza radości

tańczy na twej rzęsie

Łza smutku

spada do herbaty

W karnawale

zatańczę z tobą

Będziemy zamawiać

– kawę

Nie tak dawno, w wierszu – pt. „Podróż z biletem nadziei” – pisałem:

Zaplątany w pajęczynie Czas…

To cud

Ciągle stąpamy

po zielonych łąkach 

Wczorajszy dzień, w siedzibie Związku Literatów Polskich- Oddział Poznań, wieczorową porą – znalazł swoje ukoronowanie  spotkaniem z

–  Teresą Januchtą.

Wiersze, proza -/ ta dla dojrzałych i ta dla najmłodszych/, wypełniły po brzegi czas spotkania. Liczne grono przybyłych na spotkanie osób,  miało przyjemność poznać ciekawe fakty z życia bohaterki spotkania, dotknąć tematów, które wtedy i dziś nurtują pisarkę. Wiersze z różnych okresów, wygłaszali na ochotnika zebrani w kameralnej sali ZLP, uczestnicy spotkania. Piękne wiersze, dojrzała literacko proza, tak najkrócej można zdefiniować twórczość Teresy Januchty. W dyskusji zabrałem głos, wypowiadając się na temat stwierdzenia poetki, iż w chwili obecnej – wiersz wymyka się Jej spod pióra, następuje ewidentne przechylenie w kierunku prozy. Każdy nowy wiersz, budzi Jej niedosyt, stara się go w ramach pracy nad utworem -/co jest oczywiste/ – modyfikować.   Moją wypowiedź w tej kwestii można zamknąć w stwierdzeniu :

Tereso!  Od samego początku, poprzeczkę poezji zawiesiłaś wysoko. Teraz – spokojnie pokonasz każdą wysokość wiersza, bo to Twoja poezja, Twoje wtedy i dziś przeżywanie piękna. 

Spotkanie prowadził poeta, wspaniały gitarzysta – Krzysztof Galas, któremu cześć i chwała za delikatną  pryncypialność pozwalającą wkraczać w filcowych kapciach do kuchni poezji Teresy, by później w mocnych, podkutych trzewikach, nie bacząc na połysk parkietu, wędrować po jej salonach.

Wiem, że za porysowany parkiet poezji – Teresa Januchta kary nam nie wymierzy. To przecież jednoznaczny fakt, ciągłych, natarczywych odwiedzin Jej wiersza, przed którym chylimy czoła, butów nie zdejmując.