Zygmunt Dekiert – strona autora

Data czwartego września – przybliża się w galopującym tempie. Sam nie wiem jak to się dzieje, że pod lawiną swoich wierszy, gubię się w przymiarce kilku słów powitania, kreśleniu zupełnie prostej historii powstania mego pierwszego wiersza, którą siłą rzeczy, na spotkaniu-  będę musiał przywołać.  Sądzę, że rozpocznę uroczystość, przywołaniem motta mojej trzeciej książki poetyckiej pt .”Dywagacje okazjonalne” . Zaistniało aforyzmem: – TRZEBA ZATRZYMAĆ SIĘ NA CHWILĘ, BY CZAS WYPRZEDZIĆ NA DŁUŻEJ –. Mój przytoczony aforyzm, doskonale oddaje klimat obcowania z wierszem, który przetrwał lat piętnaście. Czy nowe wiersze różnią się tematyką, klimatem, postrzeganiem świata?  Ocena należy do Ciebie – potencjalny uczestniku spotkania, bardziej lub mniej znającego moje wiersze. Zważ!  Liczy się tylko błysk, zygzak błyskawicy, który wiersz rozświetla na granacie nieba, kreśli znamię ciszy przetrwania, w niepojętej przestrzeni błękitu.

Niechaj moja poezja, pozostanie ciszą przed burzą, zagadką, rebusem rozwiązywanym w pociągu stojącym na stacji  -ROZPAMIĘTYWANIE.

Zapraszam na spotkanie do Sali Złotej Pałacu Działyńskich, w dniu 04-09-2013, godz. 17 – ta. 

Ta niesamowita szansa, pojawiła się dzięki Krzysztofowi Galasowi i sprzyjającym klimatom w  Zarządzie  ZLP – Oddział Poznań, którego działacze otwierają szeroko podwoje, na prezentacje twórczych dokonań poetów, zrzeszonych w Związku i twórców do tej pory nieśmiałych, gromadzących swe wiersze w szufladzie. Wieczór – 19-go sierpnia, w  salce siedziby Zarządu ZLP-Poznań, należał niewątpliwie do MARII- MAGDALENY POCGAJ.

Utwory Marii, Magdaleny Pocgaj, to nie tylko doniosłe Słowo.  To przede wszystkim muzyka niesiona wiatrem przeżywania piękna.

Wiersz będący dziełem poetki – to wydarzenie na miarę trzęsienia ziemi, wybuchu wulkanu, zastygającej  lawy, która za chwilę stanie się źródłem nowego życia. Najpiękniejsze jest to, że tajemnica dramaturgii  wiersza, tkwi w jego totalnej stagnacji, spokoju, wyciszeniu, delikatnym przytuleniu policzka.  Aby wyrazić całą głębię  przeżywania wierszy, podziwiania ich autentyczności życiem płynącej – nie starcza słów zachwytu.  To trzeba przeżyć,  stanąć oko w oko z wierszem poetki.  Odnajdziesz siebie!   Powiesz:  Maria nie kłamie, a Zygmunt nie kusi słodką laurką.  Przeżywanie wiersza Marii – Magdaleny Pocgaj, to zatrzymanie się twórczą refleksją, zadumą, dotykanie piękna, uczuć,  wrażeń, które są tuż obok, lecz w brutalnej prozie życia, ciągłej pogoni, pozostają odległe, niedostrzegalne. Poetka, swoim wierszem, lody tej obojętności – kruszy. To zasługa piękna słowa poetki, często wyszeptanego. Autorka zaprasza do podróży w spokój  przeżywania piękna, widzianego z burty łupiny- łódeczki, która dzięki sile ramion, umożliwia spokojne, wyciszone, postrzeganie tego, co oglądane z pokładu transatlantyku, bądź pędzącego pociągu, umknęło, przepadło bezpowrotnie, we mgle bezkresu oceanu, lub w miarowym stukocie wagonowych kół.

Poezja Marii, Magdaleny Pocgaj – to ofiara złożona na ołtarzu przeżywania piękna, zaklętego w miłości spełnionej i tej poszukiwanej, pośród złota gorączki letniego słońca i księżyca zimy, w białym puchu wyciszenia.

Tak postrzegam i przeżywam twórcze dokonania poetki, okraszone nieskazitelną świętością piękna płynącego z głębokich pokładów natury, gdzie miłość, nadzieja, zrozumienie drugiego człowieka, to bukiet różnokolorowych kwiatów, ofiarowany w sens życia.

Tego popołudnia, było mi dane podziwiać także wspaniałe fotogramy, jakie poetka – fotografik, przywiozła z eskapady do dalekiej Laponii.

Może kiedyś Mario – Magdaleno, zabierzesz mnie do tej krainy i wspólnie z  /prawie już Lapończykiem/ – Andrzejem Szmalem, którego bardzo cenię za twórczą oryginalność postrzegania życia, w kontekście ignorowania całej tej zas….., zepsutej, chorej współczesności i we trójkę pogonimy renifery, w spowite bielą śniegu leśne ostępy ?

Dziękuję Krzysztofowi Galasowi  za to, że sympatycznie, z wielką wrażliwością-/w końcu to również  poeta  poszukujący Erato/- poprowadził spotkanie z Tobą, pełne odkrywania- dotąd tak daleko nie znanej poetki, malarki, autorki wspaniałych fotogramów i za to, że  przywołał płynące poezją Marii wzruszenia,  na miarę wytrawnego znawcy, konesera słowa i przede wszystkim – dusz połączenia.

Z wielkim szacunkiem dla M.M.Pocgaj i K. Galasa – nieutulony przeżywaniem – Zygmunt Dekiert.

Dojrzały wiekiem – młody twórczością.

Tak wyraził się o mnie i moich, skromnych literackich dokonaniach – krytyk. Zderzenie dwóch światów. Świata dojrzałości metrykalnej i tej zupełnie zielonej, dojrzewającej doświadczeniem wczorajszego, dzisiejszego dnia, przez skromność – nie wspomnę o kreowaniu zdarzeń, misji poetom przypisanej.

Szczęśliwie się składa, iż mogę ogłosić wiadomość, następującej treści:

W dniu 04-09-2013, o godzinie 17 – tej, w Sali Złotej Pałacu Działyńskich w Poznaniu, Stary Rynek 78,

Związek Literatów Polskich Oddział Poznań, pod przewodnictwem –  Pawła Kuszczyńskiego i Danuty Bartosz – zastępcy, organizuje /ku mojej bałwochwalczej dumie/ – jubileuszowe spotkanie z moją  twórczością, pod wezwaniem : CZAS WIERSZEM ZYGMUNTA ZATRZYMANY.

Swoimi literackimi uczynkami – zachęcam do licznego stawienia się w określonym miejscu i czasie, gdyż po raz drugi,  15 – lecia porodu wiersza przeżywać nie będę.

Dzisiaj odcinam pępowinę wiersza, który dojrzewa schyłkiem lata, zapatrzony w jesień, o zimowej porze – nie wspomnę. Błądzę w CZASIE.  Poszukuję SŁOWA. Po piętnastu latach mojego wiersza wiem, że ON ciągle na mnie czeka….

SAMOBICZOWANIE

Pociąg lipca

bałamucony poranną łzą niezapominajki

odjechał nieznajomością przystanków lata

Na stacji – ZAPOMINANIE

szum rajskiej jabłoni

kusi dojrzałą czerwienią zakazanego owocu

Tak łatwo uciec w pustynny pejzaż

dogorywania kolorów tęczy

Tak trudno przetrwać

– tamtym pocałunkiem

Pozdrawiam serdecznie i zachęcam  do uczestnictwa w bezpośrednim zderzeniu z moim wierszem i przepiękną piosenką przy gitarze klasycznej Państwa: Aliny i Krzysztofa /poeta/- Galasów. Kto  piękniej wiersz wyśpiewa, od jego twórcy?  Łza w oku się kręci – na wspomnienie Wysockiego i Okudżawy. Dobrze, że mamy Galasów i Nohavicę.    HEJ!  HEJ !

Tak się złożyło, że w dniu wczorajszym przeżyłem sympatyczną przygodę. Udzieliłem wywiadu w studio ONTV TELEWIZJA POZNAŃ. Konwencja programu polega na tym, że nie ma przed jego realizacją żadnych wstępnych ustaleń, żadnego umawiania się co do treści pytań i tym samym możliwości przygotowania stosownych odpowiedzi. Wszystko dzieje się w ciemno. Sądzę, iż ta formuła programu, daje szansę na zaistnienie autentycznego przeżywania zdarzenia. Na pewno niesie w sobie więcej zalążków stresu, ale z tym można sobie jakoś poradzić. Osobiście, miałem okazję podzielić się moją opinią, uwagami na temat poezji, w świetle własnych dokonań na tej płaszczyźnie. Teraz, po programie, dochodzę do wniosku, iż moje wypowiedzi w niektórych kwestiach były nawet zbyt swobodne i buńczuczne. Trudno. Taki jestem. Szczery do bólu. Ten swoisty rozpęd, zawdzięczam na pewno sympatycznej Pani Katarzynie – prowadzącej program, Panu Danielowi – kamerzyście, którzy swą przytulną życzliwością i uśmiechem, potrafią na pewno kruszyć głazy. Moje wiersze recytowała pięknie Kalina I. Zioła, która swą totalną aktywnością – nie tylko jako poetka i krytyk literacki- lecz również jako animatorka kultury, doprowadziła mnie do tego studia.       Wszystkim wielkie dzięki!

Wiersz musi wędrować w świat: książką, radiem, telewizją… Za nim dopiero podąża poeta.  Inaczej rzecz ujmując, bardziej poetycko:

Wiersz bez odbiorcy – to poeta bez wiersza.

Z.D.