Zygmunt Dekiert – strona autora

Tak.

To już za parę dni, wybuchnie wielka bomba literackich – nie tylko wierszem zapisanych dokonań –  JERZEGO GRUPIŃSKIEGO. 

Dokładnie 29 listopada br. o godzinie 18.00, w sali nr 1 Biblioteki Raczyńskich,  Jerzy Grupiński świętować będzie  jakże piękny – półwieczem pisany jubileusz swej twórczości.  To wielkie,  dla literackiego świata –  wydarzenie.

W zaproszeniu jakie otrzymałem,  zwiastun:   prezentacja książki poetyckiej roku, nagrodzonej na XXXVI Międzynarodowym Listopadzie Poetyckim, pt. ” Kuszenie świętego Poetego”, uhonorowanie jubilata nagrodą Ryszarda Milczewskiego – Bruno, nagrodą – „JANICJUS”-   i   „Drożdżami AKANTU”.

Piosenki poetyckie zaśpiewają Alina i Krzysztof Galasowie,  którzy ku mojej radości i satysfakcji, uświetnili  skromny jubileusz 15 – lecia, moich twórczych dokonań, w Pałacu Działyńskich –  latem tego roku.

Teraz skromna, osobisto – matematyczna refleksja, na marginesie 50 – lecia Jerzego:

„Tyle mi jeszcze czasu zostało…        Do 50 – lecia –  całe 35  lat ! ”    

Prawda, że powyższe brzmi optymistycznie.  Zachęcająco?     Po prostu – dzięki Jerzemu Grupińskiemu, chce się żyć  pragnieniem pisania, przeżywania jutrzejszego dnia, w uniesieniu wczorajszych dokonań, spojrzenia w jutrzejszy dzień.  Upływ lat, pozostaje w magii oczyszczenia, wygładzania zmarszczek, poza sferą lansowanych złudnie zbawienną mocą kosmetyków.  Niezniszczalne piękno poezji Jubilata, podane na złotych talerzach  przeżywania, smakuje i smakować będzie świeżością i oryginalnością doznań, które dopiero jutro, dostąpią dokonania i z wielkim apetytem zostaną skonsumowane przy pomocy aluminiowych sztućców.

Ta doniosła, jubileuszowa  uroczystość  z  Jerzym  Grupińskim na pierwszym planie, została  objęta patronatem:  Wojewody Wielkopolski – Piotra Florka i Prezydenta Miasta Poznania – Ryszarda Grobelnego.

Jak zawsze, postaram się podzielić swymi refleksjami,  po spełnieniu  jubileuszu.

Teraz –  wiersz autorstwa Jerzego Grupińskiego, drukowany w historycznym egzemplarzu zaproszenia:

WIERSZ – ŚWIERSZCZ

Nad rzeką

gdzie most był drewniany

może stoi tam jeszcze chłopiec

w swe odbicie zapatrzony

Może dzwoniąc łańcuchem

pasą się jeszcze

białe franciszkańskie kozy nad Wartą

i kołuje nad miastem

dzwon klasztorny i dzwon farny

jakby ścieliły gniazdo

Wciąż przeze mnie płynie rzeka

i stoi dom na gęstych świerszczach

Niechaj spóźniony koncert świerszczy, będzie najpiękniejszym przywołaniem poezji Jerzego Grupińskiego, pieczęcią na dyplomie Jego twórczości, która w nurcie bieżących zdarzeń, rozbłyśnie następnymi, piórem serca  – dokonaniami.

Dzień, wczorajszy, a  raczej wczorajszy wieczór  w  Poema Cafe,  na długo pozostanie w pamięci wierszami Marka Słomiaka –  bohatera poetyckiego spotkania i muzyki Roberta Łuczaka, która doskonale wtapiała się w klimaty utworów recytowanych przez poetę, wspieranego z równie pięknym, interpretacyjnym skutkiem, przez Agatę Wawrzyniak.

Wiersze Marka Słomiaka, to przede wszystkim dramaturgia, wyartykułowana bogactwem Słowa, niesionego intelektualnym uniesieniem.  Utwory poety, to przesłanie płynące pod żaglem zaklinania poetyki, wysublimowanej przeżywaniem: wczoraj, dziś i jutro w akordach wierszem uskrzydlonej etiudy.  Wiersze –  muzyka szeptu i wykrzyczenia, płynąca wzburzonym nurtem w żyłach percepcji słuchacza.

Poeta głosi swym wierszem:

……

Poezjo moja

jak miłość trwająca

w zapisie chwili

……

W moich uszach, brzmi także inny wers, będący potwierdzeniem specyficznego, krzyczącego oryginalnością podejścia Poety do własnej twórczości i postrzegania poezj w szerszym kontekście.

…..

Weź twarz wiersza w dłonie….

Twarz wiersza w dłoniach poety, który woła go do życia  i twarz wiersza uchwycona w dłonie czytelnika, który wiersz przeżywa.

Wyjątkowość metafor, wyzbycie się buńczuczności, wyimaginowanej symboliki, podejmowanie tematów,  które na co dzień pozostają niepostrzegane, to zasadnicze elementy stawiające poezję Marka Słomiak w pierwszym rzędzie przeżywania  piękna. To wiersze, które same nadstawiają twarz i tulą się do rąk.

Spotkanie – dla licznego grona przybyłych do Poema Cafe, było prawdziwą, poetycką ucztą.

Czekam na najnowszą książkę poetycką Marka Słomiaka, mając nadzieję, iż nie zapomni dołączyć do niej płyty z muzyką Roberta Łuczaka.

Za chwil parę – Marka dopadnie jubileusz 45 – lecia pracy twórczej. Już dziś składam poecie – przyjacielowi, najlepsze życzenia i gratulacje. Za wieczór autorski w Poema Cafe – szczere uznanie.

Do życzeń i gratulacji, dołącza się moja córka Dobrochna, z którą piękne wiersze i muzykę, w urokliwym lokalu, /nad wyraz przyjaznym poetom / –  przeżywałem.

Noc.

Śpią moje pieski. Nasycony wierszami spotkania w Klubie Literackim – DĄBRÓWKA – nieśmiało piszę  swój wiersz.  Słucham z płyty Okudżawy, Wysockiego . Jestem – piechurem, we łzach skąpanym pod wierzbą płaczącą. Pozostaję snem, który nadchodzi – szaleńczym tańcem odległej wiosny, z  pominięciem zimy.

ŚCISŁOŚĆ – TAKA SOBIE

Nie gustowałem

w suszy niewiadomych umysłów

Matematyczne  układy doznań

zawieszałem na  wierzchołkach  trójkąta

– Ty

– Ja

– Losu zrządzenie /?/

Niewiadoma łza

otarta pióra rękawem

To była uczta wierszem pisana.

Kalina Izabela Zioła,  przedstawiała swój najnowszy owoc wydawniczy – „OKNO NIEPAMIĘCI„.

Recenzją książki, podzieliła się z licznie zgromadzonymi literatami i sympatykami Słowa –  Danuta Bartosz.  Była to opinia, pełna gloryfikacji  twórczych dokonań autorki książki – moim skromnym zdaniem, w pełni zasłużona. Poezja Kamili Izabeli Zioła, to ucieczka w świat pełen zdarzeń, które towarzyszą nam na co dzień i od święta. To przeżywanie chwil upadłych smutkiem śmierci i tych tętniących życia radością.  To przede wszystkim skrzydła motyla, zachwycające swą kolorystyką, która za moment zgaśnie, by pojawić się znów, po to, by przywołać zagadkę naszej egzystencji.  Oto wiersz z prezentowanej książki, na poparcie mojej tezy.

x  x  x

mrugnąłeś

i rzęsami

zmiotłeś ze świata

wszystkie motyle

nie otwieraj już oczu

pustka cię oślepi

Drugą poetką prezentującą swoje wiersze, była – Jolanta Ciecharowska.  Twórczość  jakże różna od uprzednio prezentowanej.  Inna poetka, inny klimat, nasycony imaginacją, metafizycznym pierwiastkiem postrzegania świata.  Recenzent  – Marek Kośmider. Opinia –  na 100%  zachwytu!  Całkowicie uzasadniona.  Jolanta Ciecharowska zapewniła zebranych, że w  roku 2014 – tym, wyda swoją książkę poetycką.

CZEKAMY!

Reasumując.

Czy może być coś piękniejszego, od skrzyżowania dwóch piór, których stalówki pozostają złote ??

P.S.

Jadąc tramwajem z D.K.Dąbrówka do centrum miasta, gdzie pozostawiłem swój samochód – / lubię podjeżdżać  PESTKĄ/ – spotkałem pasażerkę – starszą, elegancką panią, z której twarzy, sylwetki, wyczytałem piękno. Piękno, które przeminęło, pozostawiając ślad, tak łatwy do odczytania. Kiedy znalazłem się w moich wiejskich włościach, przeżywając to anonimowe spotkanie, po nakarmieniu piesków i zadbaniu o ich spacer późną, wieczorową porą, urodziłem wiersz, który jak sądzę, dotyka przemijania.   Oto on :

LUSTRZANE ODBICIA

   –  DWA 

Starością struposzała

żwawym okiem

w lustrze

oglądasz swe smutne ciało

Przed laty

odbicie imienia

ust

policzków

piersi

bioder

błyszczało jędrną tajemnicą

uśmiechu pożądania

Lustro w glorii

zachłyśnięcia obcością

struposzenia

Zdaję sobie sprawę z tego, iż wiersz, który teraz napisałem, zakłóca to – co zaistniało na spotkaniu w „Dąbrówce”. Miała być relacja –  jestem  ja,  poezja Zygmunta.  Kto wie ?  Może mój wiersz o starszej Pani – to wrzucenie do jednego worka wierszy Kaliny i Jolanty?  Na pewno zdążę z wykładem o poezji do Zasadniczej Szkoły Zawodowej, przy ulicy – Działyńskich.  Ta akcja, to fantastyczne przedsięwzięcie ZLP – Oddział Poznań.  Mglistym prawdopodobnie  porankiem, odpalę na ssaniu swój samochód  i  znowu odwiedzę  młodzież Poznania. Użyłem określenia „znowu” – gdyż ostatnimi czasy, zasiadam w jury konkursu recytatorskiego dzieci i młodzieży szkół podstawowych, gimnazjów i liceów –  których recytatorskie boje dotykają Poznania i wielu miejscowości ościennych.   Na mapie tego konkursu, w sposób nad wyraz ewidentny – rysuje się Gniezno, gdzie w najbliższym czasie, odbędzie się gala tego wieloetapowego konkursu.

Pozdrawiam – mając nadzieję, iż mój wiersz o starości lustrem postrzeganej – da wiele do myślenia.

Czekam na komentarze – Zygmunt, całkiem młody, lustra unikający.

Listopad Poetycki 2013 – przeszedł do historii.

Brało w nim udział wielu, bardzo wielu poetów, wśród nich twórcy z : Bułgarii, Austrii, Węgier, Etiopii, Ukrainy, Niemiec, Iraku, Białorusi, Litwy, Grecji, Wietnamu, Rosji oraz  liczna grupa twórców, przybyłych na Festiwal z różnych zakątków naszego kraju.  Owocem tego Święta Poezji, jest wydany almanach, zawierający utwory uczestników, pt. „SŁÓW SZUKAJĄC DLA ŻYWEGO ŚWIATA”.

Moje Słowo w tym poszukiwaniu, pomieszczone w almanachu, to wiersz –   „DWA OBLICZA”.

DWA OBLICZA

Ta czerń

to tylko wrony

Żerują na zaoranym polu

rozpamiętywania

Odlecą bryłą skiby

skamieniałej w pocie słońca

Powrócą krakaniem czerni

w poranną rosę łąk

Spłoszone zielenią uśmiechu

odfruną do gniazd

ukrytych w różowym chłodzie

budzącego się słońcem

wspomnienia

Wśród wielu wierszy tego wydawnictwa, sympatycznie odbieram utwór poety, Janusza Sauera z Poznania, którego twórczość bardzo cenię, za subtelny ton liryki, często w smutku zatopiony.

         x x x 

Jesteś dziewanną mojego zmierzchu

o stu spojrzeniach leśnego poranka

połóżmy palec na ustach

by nie umknęły zbłąkane myśli do ciebie

Do następnego – XXXVII MLP ! Oby w dobrej kondycji wiersza.

Tak zupełnie na marginesie.

Róż,  jak wiemy – to optymizm.   Staramy się nie zgubić naszych różowych okularów.   Jeżeli zgubimy, szybciutko odzyskamy je, w  Biurze Utraconego Optymizmu.

Witam.

Celowo umieszczam swój wiersz -/dzisiejszą nocą napisany/, w KATEGORII OGÓLNA, gdyż utwór ten stanowi swego rodzaju przeciwwagę w odniesieniu do przykrych przeżyć, jakie ostatnimi czasy mnie dopadły.  Od tygodnia walczę o uratowanie oka mojego pieska  – Riciego, który jest pod moją opieką, a należy do mojej córki – Dobrochny, którą kocha bezgranicznie.

Jestem pełen podziwu dla kompetencji i wielkiego serca lekarza weterynarii z poznańskiej kliniki – Pana Piotra Orłowskiego. Istnieje szansa, iż prawie wyłupione oko Riciego, którego dopadł duży, agresywny kundel, da się uratować.

Stąd moja ucieczka w liryczną nutę przeżywania zdarzeń, odbiegających od brutalnej, szorstkiej codzienności, w świat nadziei jutrzejszego dnia, podpisanego – spełnieniem.

Niech się stanie – wierszem!

    DUET 

Jutro podźwignę się

dokonaniem Słowa

Szelestem złotych liści

przywołam upalną pieśń lata

Nagą obojętnością jesiennego zmierzchu

na zamglonej szybie oczekiwania

napiszesz

– szczęście