Zygmunt Dekiert – strona autora

Choinka –  pięknie ubrana. Lampki mrugają różnorodnością kolorów.

Gwiazdor – dyskretnie poukładał prezenty pod drzewkiem.

Zapach świąteczności wypełnia mieszkanie syna Artura i synowej Irenki, gdzie tego roku siadamy przy wspólnym stole.

Błądzę myślami po przebytych drogach. Tyle się wydarzyło. Moja dusza, w bezkresie wolności, nadal trzepoce,  jak w klatce uwięziony ptak.

W moim ogrodzie, na drzewie moreli, zawiesiłem już płaty słoniny dla sikorek.

Myślę o pięknych życzeniach jakie dotarły do mnie od członków rodziny, przyjaciół, znajomych. Robię rachunek sumienia, czy ja sam wszystkich życzliwych, życzeniami obdarowałem?

Paląc papierosa na klatce schodowej, piszę wiersz.  Szukam tytułu. Chyba „ochrzczę” utwór – SŁOWEM ZAPAMIĘTANE.

Lubię gdy wiersz jest nazwany. To wymusza jego postrzeganie w sferze interpretacji.

Błękity wspomnień

Przeszłość przypominana

wiersza zagubieniem

Rubiny zachodzących słońc

sprzedane na jarmarkach

budzących się do życia

Słów

Tak jak  Wy – życząc mi weny, sam sobie – weny życzę.

Niechaj wiersz budzi się i zasypia ze mną, co dnia!

Gotujemy się w kotle Świąt, w miedzianym saganie Nowego Roku.

Wyszukane na ten czas dania, doprawiamy oryginalnością smaków egzotycznych  przypraw.

Zapominamy- często, gęsto o przyprawie,  która zapisana jest w recepturze – ojczystym smakiem . Całoroczną sympatią, /o empatii nie wspomnę/, bezinteresownością, postrzeganiem drugiego człowieka w  pragnieniu spełnienia kromki chleba.

Wszystkim, którzy kochają moją twórczość i tym -/mam nadzieję – nielicznym/ –  którzy z nią tylko sympatyzują,  mój   ŚWIĄTECZNO – NOWOROCZNY  wiersz – dedykuję.

Kieruję  go do bogatych spokojem poezji Słowa  i do tych ubogich,  błądzących po bezdrożach Słowa pożądania.

G W I A Z D K A

Wybucha kolędą

zielenią świerku

ozdób kolorami

Przyspieszamy kroku

by za nami zostały

zmartwienia

troski…

Dźwięczą dzwonki życzeń

Spokojnych Świąt

Szczęścia w Nowym Roku

Niech do następnych kolęd

– pozostanie  BOSKI!

Wkraczajmy świątecznie w Nowy 2014- ty Rok,  pełni nadziei na spełnienie – niespełnionego!!

Zdrowia!

Reszta – obroną przed NFZ – niechaj  milczeniem pozostanie !

Zdrowia – jeszcze raz zdrowia, życzy Wam – Zygmunt Dekiert – najlepszy poeta: Poznania, Świata i Okolic, wierzący w siłę swego Słowa.

Tylko ona, totalną wiarą – decyduje o spełnieniu pragnień.  Pobożne innych życzenia,  wytyczają namiastkę  marginesu obecności postrzegania.

To ja – swą poezją  mam kreować nowe Świta postrzeganie.  Przekazywać swój własny oddech  ratujący topielca.

Reanimacja w stronę pobudzenia wrażliwości.

Aspekt twórczości poety –  tak bardzo zrozumiały.

To nie wymaga dodatkowych wyjaśnień i komentarzy.

I tak, w aureoli sympatycznego /w tej tylko chwili postrzegania świata/ , upływają nam ostatnie dni Starego Roku.

–  Nowy Rok,  niech jawi się  poezją, nie do końca Zygmuntem zapisaną!

HEJ!

Jak co roku, tym razem w ubiegły wtorek bm. o godzinie 18 – tej, w lokalu „Cezar”, przy D.K. – DĄBRÓWKA,

członkowie Klubu Literackiego, wielu jego sympatyków, zasiadło przy wigilijnym stole. Wieczerzy literackiej, przewodził słowem, jadłem i napojem , pierwszy apostoł  – Jerzy Grupiński.

Wiersze czytane przez poetów, pisane świąteczno – noworocznym atramentem;  kolędy – niesione echem sympatycznej liturgii przeżywania uniesień, życzenia – pieczętowane przełamanym opłatkiem.    Fantastyczna atmosfera.   Fantastyczne doznania.   Ciepło buchające wzajemną sympatią, życzliwością, na co uwagę zwrócił uczestniczący w wigilii  Prezes ZLP ODDZIAŁ POZNAŃ – Paweł Kuszczyński.

Osobiście – mając na uwadze ulotność świątecznych przeżyć, nie tkwiąc tak zupełnie do końca w majestacie świątecznej, wyimaginowanej potrzebą , od lat kalendarzem pieczętowanej atmosfery, zachowując pewien literacki dystans,   przeczytałem dwa utwory mojego autorstwa.

HAIKU SCEPTYCZNE

Tak wiele serc…

Pobożnych życzeń tak wiele…

Magia.  Odświętna.

       CHOINKA  DLA

            PAJACYKA

Zerwał się z choinki.

Jedna jest prawda,

z dziada – pradziada…

PAJACA na choince,

wieszać nie wypada.

Nie muszę nadmieniać, iż żadne polityczne niuanse, nie wchodzą w rachubę.  Ale to Wasze odczucia.  Wasza interpretacja, której nie mam prawa dyscyplinować.  HEJ !!   Niech nad naszymi głowami, w te świąteczne dni, krążą sokoły mądrych, do bólu przemyślanych refleksji!!

Ubiegła sobota i niedziela obfitowały w kolosalne wrażenia. Wyrwałem się z moich wiejskich ostępów i z synem – Arturem, sobotnim porankiem, wyjechaliśmy do Torunia.  Inowrocław sparaliżowany huraganem i śniegiem.  Kilometrowe korki.  Jedziemy przez Bydgoszcz.  Do Torunia przyjeżdżamy późnym wieczorem.  Syn – biegacz, pogromca wielu maratońskich tras,  załatwia sprawy w Biurze Maratonu, potem zwiedzanie miasta, pod wodzą sympatycznego i kompetentnego przewodnika.

Toruń nocą – przepiękny!

Mikołaj Kopernik – na cokole  pomnika, dumny z czapeczki Mikołaja, która ogrzewa Jego mądrą głowę i z numeru startowego  – 1 – , na piersi.

Niedziela – godzina 11-ta.

Start z nowego, przepięknego, mostu. Cztery tysiące biegaczy ubranych w czerwone koszulki i czapeczki. Rusza rzeka Czerwona! Niesamowite wrażenie!  Meta na Stadionie Miejskim, przy ulicy Bema.  Artur wbiega na stadion, plasując się w czołówce biegaczy.  Impreza wspaniale zorganizowana. Pamiątka:  piękny medal – dzwonek, w kształcie czapeczki Mikołaja. Po biegu : urokliwa kawiarnia, spacer po Starym i Nowym Toruniu, fotki i obietnica, że za rok przeżywać będziemy ponownie te sportowe uniesienia w mieście,  które swym pięknem rzuca na kolana.