Zygmunt Dekiert – strona autora

Jeszcze wczoraj, zaskakiwał swym nieobliczalnym, zbuntowanym talentem poetycko – wokalnym…. Jeszcze wczoraj – był sobą i takim pozostał.  Miał rację – „czas  jak rzeka płynie”.  Wielki piosenkarz, poeta, umiejący wyśpiewać to – czego inni twórcy i wykonawcy, do końca wyśpiewać nie zdołali. Pozostanie –  po kres istnienia piękna, wiarą w człowieka, w tęczę barw, które nie muszą pojawić się w odbitych słońcem kroplach deszczu.

Na  – 10 -tą rocznicę smutku, przywołam wiersz napisany przed laty. Wiersz pisany  tym, co Czesław Niemen  wyśpiewał sobą.  Wyśpiewał dla nas.

Utwór zapisany na kartach mojej książki poetyckiej  – „DYWAGACJE  OKAZJONALNE” – w pierwszym rozdziale, pt. – „TYM CO ODESZLI”.    Książka wydana w 2008 roku.

 PROŚBA – CZESŁAWEM PISANA

– Czesławowi Niemenowi –

Niemen

rzeka falą tęsknoty modra

nad jej brzegiem chwile ulotne

tamte dni w słońca blasku

hej – dziewczyno- hej

na huśtawkach napowietrznych

chmur płaszczem okryta

na parkietach – mostach

świtem na promenadzie

według wzrostu – koloru włosów

– to ty jesteś ta dziewczyna

oczy twe – usta twe

jesteś ładna – moja – jedyna

w sieni listami pachnąca

– czy mnie jeszcze pamiętasz

domek bez adresu

świat obok nas

skrzydła jasnych aniołów

żar płonącej stodoły

melodia nowa

– miłością do ludzi

wyciągam ręce

do ciuciubabki zapraszam

– nie żądam zbyt wiele

tak samo jak ty

płaczę zegara zamętem

dwie duże łzy

w Bajkału toń

wiatr w kolorowych muszlach

stoję w oknie włóczęgi cierpieniem

wychodzę na ulicę

może wrócisz tu

serca jednego przemodleniem

kołysaniem papug

blaskiem lampionów

na szeroko niklowanym barze

melodią skrzypcową

nim przyjdzie wiosna

– to za mało

mimozy dreszczem – jesień złotawa

i ten świat

– ciągle dziwny

pamiętaj mnie

jeszcze

Pamiętam młodzieńczy uśmiech Czesława, gdy po koncercie w Toruniu, poprosiłem bohatera wieczoru – o autograf.

Lata sześćdziesiąte. Huragan gitarowych akordów. Kapele na miarę chłopców mocnego uderzenia. Pełna mobilizacja dźwięków, w konfrontacji z  nowatorskimi technikami postrzegania muzyki,  prezentowanej – Czesławem. Totalne wyrafinowanie elektronicznej syntezy dotyku i wyobrażenia slalomu doskonałości każdej nuty.  Czesław Niemen,  kontrolował i wyprzedzał swą twórczą -/w owych trudnych czasach/ imaginacją interpretacji innych, najbardziej wziętych artystów.  Często krytykowany, zdany na własne siły, zapisał na taśmach i płytach polskiej  muzyki rozrywkowej to, na co w każdej chwili ludzkich wzlotów i upadków, można się powołać:  miłość, piękno, podziw dla świata, mimo jego niedoskonałości. Wyśpiewał prawdę do której dążymy.

Tak bliską. Tak daleką.

             Jutro, o godz. 13 10, na Cmentarzu Komunalnym Poznań – Junikowo, pożegnamy poetę                                                  – Tadeusza Stirmera.

Wracają wspomnienia…

Pamiętam, jak po komunikacie o śmierci Marka Edelmana, Tadek późną nocą zadzwonił do mnie i poprosił o ocenę swego wiersza napisanego ku pamięci tego Wielkiego Człowieka. Wiersz pt. „Cudny sen„ – z którym zapoznał mnie przez telefon, wywarł na mnie ogromne wrażenie i praktycznie nie miałem do proponowanego tekstu żadnych uwag.

Powiedziałem: mocne, do bólu nasycone tragizmem historycznej autentyczności.

Tadek odparł: też tak uważam i chyba nic w nim już nie zmienię. 

Wiele utworów Tadeusza, rodziło się ad hoc, dzisiejszym, wczorajszym przeżyciem, balansowało na wysoko zawieszonej linie, bez zabezpieczenia. Reagował błyskawicznie, jednak wiersze  zaskakiwały dojrzałą prawdą, nawet wtedy, jeżeli ta prawda nie każdemu była w smak. Wiele akcentów lirycznych wierszy, tonęło w sztywnej, bezkompromisowej, często nawet brutalnej formie utworu. Stąd oryginalność, niepowtarzalność, wysublimowanej prawdą refleksji w poezji Tadeusza Stirmera.

Poezji – pisanej z wielkiej litery P.

CUDNY SEN

Pamięci Marka Edelmana

w dzielnicy wolnej od zwierząt

głód był naturalnym stanem

turkotały wózki zaprzężone w cienie

wypełniały się doły-

żywi już nie czekali na cud

z drzemki przebudził się Bóg;

dotknął własnych korzeni i  działo się

jak niegdyś: kamienie nabrały smaku

stały się jadalne

ze szczurzych zakamarków wynurzył się

na wpół martwy tłum i ruszył w ulice

za nim ścieliły się zielone trakty

na deser pożarto domy i wzajem

zlizywano lukier z rumianych teraz obliczy

piernikowy mur rozwarł podwoje

jak zwieracz na rajską stronę miasta

a miasto spopielało i zapadło się w sobie

Z wielkim szacunkiem dla Słowa śp. Tadeusza Stirmera, zapraszam do dyskusji na temat Jego literackich osiągnięć.