Tyle szumu wokół – rodziny, dzieci…
Lada chwila może zwyciężyć koncepcja zwalczająca antykoncepcję!!
Czy warto więc inwestować wg podpowiedzi ?
ŚWIETLANA PRZYSZŁOŚĆ ?
Roztrwoniłem pieniądze sam nie wiem na co.
Popłynęły wartko – jak na wiosnę rzeka.
Ostatni grosz – małe ladaco,
filuternie się do mnie uśmiecha.
Niespodziewanie zagadał barytonem:
„Nie martw się stary na wyrost!”
I dalej tym tonem:
„Mnie zainwestuj – w kontrolowany przyrost!”
Tym – fraszkowo brzmiącym tytułem, pragnę zwrócić uwagę na wiosnę, która zaskakuje nas swą niespodziewaną o tej porze roku obecnością. W moim – budzącym się ogrodzie, rządzą wróble. Sikorki mają w nosie -/ w dziobie nie mają/ – słoninkę zawieszoną na moreli i wysypane do karmnika nasiona. W te ciepłe dni, wolą fruwać za owadami, które słońca symfonią, zostały pobudzone do aktywności.
Ćwierkające wesoło wróble, przywołały K.I.Gałczyńskiego i na motywach Jego – „WRÓBELKA” – piszę:
KOCHAJCIE
SĄSIADKI WRÓBELKA
Wróbelek
z bukietem róż w dziobie
siadł na parapecie
Z tym widokiem nic się nie równa
Niecierpliwością nastroszony
– czeka i czeka
Bez śladu przepadła wróblówna
Na cholerę ten bukiet róż…
Zdarzają się wpadki
Po jasny gwint afekt miłosny
natrętny jak osa…
Nasrałeś piętro niżej
Do sąsiadki
Ja
z obrzydzeniem myję parapet
Ty
zrozpaczony popijasz
– domestosa
Zagadki dnia. ….
Jestem dniem, nocą – przeżywaniem świata żywych i tych co w zaświaty odeszli…
Utajniona liryka śp. Tadeusza Stirmera.
Po Jego niespodziewanym odejściu w zaświaty – spotkanie w POEMA CAFE, gdzie Jolanta Szwarc, ze łzą w oku wiodła nas po krętych drogach Słowa, którymi błądził śp.Tadeusz. Spotkałem się z poetą. Był na wyciągnięcie ręki.Widziałem Jego nieogoloną twarz.
Kiedyś – doceniając moją twórczość zdominowaną muzą Erato, – napisał wiersz , pt. Ostatni lirnik. Utwór dedykowany mojej skromnej osobie.
Dzisiaj – ślę Tadeuszowi w zaświaty swój liryczny wiersz, wierząc, że w szeregach jurorów, znawców niebiańskiej twórczości – w gronie których zasiada, utwór ten doceni.
DOBRE
PROGNOZY
Wczesnym rankiem
muzyką śniadania podanego do łóżka
uśmiechem tajemnicy fryzury dnia
– czekasz na Słowo
Rozwichrzone włosy
Nocy spełnienie
Nie ukrywa, że byłem cholernie zadowolony i dumny, gdy na łamach miesięcznika – PROTOKÓŁ KULTURALNY – pomieszczono mój wiersz – ” MECHANIZM OBRONNY”.
Prawdę mówiąc, zapomniałem, – /jestem twórczym bałaganiarzem/ – że takowy utwór wyszedł spod mojego pióra i kiedyś przesłałem go do oceny – Jolancie Szwarc.
Dlatego dumny z siebie -/ duma może stać się zatraceniem wyczuwalności pulsu, serca kołatania/ – przywołuję ten wiersz, zdając sobie sprawę , że nie wszyscy łaknący Słowa, kolejny egzemplarz PROTOKÓŁU KULTURALNEGO wezmą w swoje dłonie, w poszukiwaniu nie tylko moich utworów, lecz wpisów, które swą codziennością odkrywania świata – ten świat odkryją zadziwieniem poetyckiego piękna. Generalnie – zadziwianie jest możliwe dzięki Słowu! To SŁOWO – czytelnik -/głęboko w to wierzę / – znajdzie w PROTOKÓLE LITERACKIM.
Oto mój wiersz, ze wspomnianego periodyku literackiego wyjęty:
MECHANIZM OBRONNY
Kiedyś
dopadną cię słowa
niewypowiedziane
białe karty
niezapisanych ksiąg
dalekie podróże
szeleszczące mapami atlasów
bursztyny jesiennych liści
pogubione w pośpiechu
Spocony rachunkiem wspomnienia
w mysiej dziurze uwięziony
powołasz się na niepoczytalność
– Kota
Spotkanie z Krzysztofem Galasem
w ZLP-Oddział Poznań, zapadło w pamięć przeżywaniem dramatu człowieka, który w dzieciństwie bezpowrotnie traci wzrok, jednak poprzez sportową rywalizację -/ wiele medali mistrza Polski w pływaniu, sukcesy na arenie międzynarodowej/ – następnie spełnioną miłość do pięknej kobiety, której piękna nigdy nie było mu dane wzrokiem zarejestrować sprawiły, iż mimo tragedii, potrafił stawić czoła wszelkim przeciwnościom okrutnego losu, postrzegać świat przez lunetę nadziei.
Krzysztof Galas – poeta, bard, który za sprawą gitary / drugi instrument po człowieku/ – nie musi być prowadzony za rękę. Nie musi używać białej laski! Jego świat- „widziany” i wyśpiewany za kurtyny mroku, jest bardziej upstrzony kolorami, nasycony nutami piękna, niż świat postrzegany zdrowymi zmysłami człowieka, przeciętnego zjadacza chleba, który beznamiętnym odbiorem kolorów i piękna akordów natury, wpisuje się w naszą – widzących i rozróżniających kolory i nuty – rzeczywistość.
O swojej żonie – pisze:
Na pocieszenie dano mi niewiastę
Ci którzy widzą mówią że jest piękna
trwa przy mnie noc i dzień
jest moim wzrokiem
siłą
miłością trudną do wyrażenia
talizmanem słów
W innym wierszu, poeta ” dostrzega” to, czego my widzący- rejestrujący świat w pośpiechu zdarzeń, nie potrafimy dostrzec, zatrzymać, utrwalić własnym przeżywaniem. Może brak nam tej jednej, jedynej chwili refleksji, która w naszym totalnym poszukiwaniu doczesności – nie ma według nas zasadniczego znaczenia?
patrzę z podziwem
na zieloność za oknem
srebrne żaglówki chmur
odpływają w bezładnym szyku
słońce w popłochu wydłuża cienie
zaklina świat chłodem wieczoru
Niechaj ten chłód wieczoru, tak pięknie wyczuwany i postrzegany przez poetę – pozostanie w nas ciepłem dobywającym się z wierszy Krzysztofa. Niechaj pokłady ciągle żywej nadziei, które dzięki spotkaniu z Krzysztofem Galasem zaistniały nową, optymistyczną koncepcją naszego : dziś – jutro, pozostaną na zawsze wrażliwością na piękno Słowa, na jego piękna wyśpiewanie!!
Tytuł wpisu sugeruje, że w dniu dzisiejszym uda mi się wyrwać z wiejskiej głuszy, smutnego ogrodu do Poznania, by przeżyć dwa, jakże znakomite wydarzenia. Pierwsze o godzinie 16 – tej, w siedzibie Poznańskiego Oddziału ZLP – spotkanie w ramach Klubu Swobodnej Myśli, którego bohaterem będzie poeta – KRZYSZTOF GALAS, /na marginesie – założyciel Klubu!/, który na życzenie koleżanek i kolegów zrzeszonych w ZLP, zaprezentuje swój dorobek literacki, swoje osiągnięcia z innych, jakże bogatych płaszczyzn działalności. Spotkanie poprowadzi – Maria Magdalena Pocgaj.
Druga sprawa – to Stolik Poetycki, prowadzony przez Jolantą i Stanisława Szwarców, w Poema Cafe. O godzinie 19 – tej postaram się zasiąść przy Stoliku, by przeżywać twórczość śp. TADEUSZA STIRMERA, wysłuchać wspomnień, podzielić się moimi wspomnieniami o poecie, który tak niespodziewanie nas opuścił.
PODOBIEŃSTWO
ZRÓŻNICOWANE
Marzenie i nadzieja, to wspaniała para.
Wątła między nimi granica.
Masz nadzieję, że nigdy nie będziesz stara!?
Staremu – marzy się piękna dziewica.
Miłość – nie zawsze podąża prostymi drogami. Zdarza się, że zagubiona w pajęczynie ścieżek, leśnych duktów, wytrwale szuka wyjścia z labiryntu przeżywania, polegając na najlepszym kompasie – nadziei. Szanse na jej przetrwanie, to powrót do rezonansu uczuć, który zawsze pozostaje w zasięgu dwóch serc.
SOBĄ ZAGUBIENI
Pragnę twe oczy
rozmodlić spojrzeniem
Usta
roześmiać pocałunkiem
W nagości pieszczot
uwięzić ciało
Zatrzeć ślady wędrówek
by nie wrócić po nich
za widnokrąg przemijania
Pieścisz mnie
bezwiarą oczu
ust grymasem
Powrotem
– Moim
Nadszedł ten dzień, serduszkiem znaczony.
Z uwagi na aurę, która z zimą nie ma nic wspólnego, serca chowamy przed deszczem pod wzajemnych uczuć parasolem.
Dziękuję Helenie Gordziej -wspaniałej, zasłużonej poetce, za przesłaną drogą telefoniczną laurkę:
Nie dam Ci chleba,
nie dam Ci szynki,
dam Ci całusa
– na WALENTYNKI.
Jeżeli nie zacytowałem tekstu zgodnie z oryginałem, to bardzo przepraszam, ale w momencie jego wysłuchiwania byłem tym kontaktem mile zaskoczony i podekscytowany. To dla mnie zaszczyt, że tak wiele znacząca dla literatury Helena Gordziej, w tym szczególnym dla międzyludzkich kontaktów dniu – pamiętała o Zygmuncie, skromnym autorze wierszy, który ciągle trwa w poszukiwaniu. To dla mnie bardzo ważne, że na swej drodze, w czasach powodzi Sowa, odnajduję życzliwe dusze, które moje Słowo postrzegają na ratunkowej tratwie.
Szerze dziękuję..
W imieniu żony oraz własnym, dziękuję również córce Dobrochnie, która swym SMS-em – /taka teraz moda/, zapewniła nas o swej- cały rok, nie tylko od święta – miłości.
Obu Paniom dedykuję swoją fraszkę, licząc na uśmiech sercem malowany:
FIASKO
WALENTYNKOWEJ HIBERNACJI
Swą miłość gorącą,
pragnął zamrozić w śnieżnej bieli.
Za sprawą deszczu,
nadal goreje w białej jak śnieg
– pościeli.
WALENTYKOWO – SERDECZNIE, DLA WSZYSTKICH KTÓRZY : KOCHAJĄ, SYMPATYZUJĄ, BLUES-a CZUJĄ – Zygmunt.
Kiedyś – /nie tak dawno/ – pisałem i wygłaszałem na scenach Domów Kultury swoje refleksyjne utwory, stworzone z okazji Święta Miłości.
Napisałem np. :
Pod słońcem, pod chmurą gradową,
dla miłości jest zawsze miejsce.
Dziś – kocham Cię WALENTYKOWO!
Jak dnia każdego – najgoręcej.
Jako człowiek z wieloletnim stażem małżeńskim, realnie, ku ochłodzie tamtych, wybrzmiałych zauroczeń, pragnę zwrócić uwagę odbiorcy moich wierszy na rzecz banalną, jednak mimo swej prozaiczności – w glorii tego „święta” – piekielnie istotną. Miłość – to nie tylko chwila zauroczenia. Po latach trwania małżeństwa, mogę autorytatywnie stwierdzić, iż to co dawniej „iskrzyło”, dzisiaj pozostaje nie tylko wspomnieniem. Pisząc wiersz – WALENTYNKOWA KATASTROFA, pragnę zaakcentować rzecz najważniejszą, mianowicie – odpowiedzialność, dojrzałość, dążenie do wspólnego przeżywania tego, co przed laty wybuchło wręcz ślepym uczuciem. Miłość – na zawsze pozostanie ślepa. Ważne pozostaje to, iż w świecie trosk, nadmiaru obowiązków, upływających lat – siedzimy przy jednym stole. Razem.
WALENTYNKOWA KATASTROFA /?/
Ty
ja
przy stole
Stół goły
kawą
herbatą
Podparci milczeniem
siedzimy nagością
zapiętą na ostatni guzik
wspominania
Kulinarny nietakt
tłumaczymy
wykolejeniem
… p o c i ą gu
Wszystkim zakochanym, życzę wytrwania w miłości, po kres siwizny włosów, po kres rąk drżenia. Do rozkładu jazdy pociągów i tak zaufania mieć nie można! Wystarczy jednak wspólne pragnienie stawiania czoła codziennym troskom, docenianie tego – co wspólnie zostało przez lata – zbudowane. Cała reszta w kontekście przetrwania miłości, to stosowna dieta i jej suplementy, tak nachalnie reklamowane w RTV.
Byle nie przesadzić!
Serce – nie wytrzyma!