Zygmunt Dekiert – strona autora

Zdaję sobie sprawę z faktu, iż na przestrzeni ostatnich miesięcy, które upłynęły od czasu założenia mojej  STRONY, nie aktualizowałem zdarzeń, które w świecie WIERSZA – pozostają dla poety najważniejsze.

I tak, nie chwaląc się zbytnio,  moje utwory zaistniały w tłumaczeniu na języki : esperanto, węgierski;  publikacje wierszy pojawiła się w kolejnych antologiach wydawanych w kraju;  laury jakie spadły na moją głowę po konkursach poetyckich, to również znaczący powód, aby na te historycznie postrzegane momenty, spojrzeć przez przez pryzmat zaszłości i dokonać -/ ku chwale  mojej i odwiedzających stronę/ –  w miarę skromnej aktualizacji.

Postaram się sprężyć i w  najbliższym czasie, dokonać tego dzieła, aktualizując kategorię  – O POECIE.

Mimo swej literackiej arogancji – należę do grona skromnych poetów, którzy  istnienie Słowa, swój literacki byt, w czasach totalnego ignorowania twórczych dokonań artystów wszelkiej maści, wierzą w renesans postrzegania piękna, w magiczną siłę płynącą z  konstelacji krzyku gwiazd – przepowiadających  przyszłość nie na zasadzie horoskopu, lecz stabilności dziewiczych  kolorów tęczy wiersza, obrazu, rzeźby, postrzegania jego totalnej mocy, gloryfikacji zachwytu, kotwicy wrażliwości rzuconej w niezbadaną głębię doznań  przyszłych pokoleń.

Cóż…

O tym wiedzą tylko naukowcy…

Astrolodzy/?/

Poeci, wiarę w piękno, przepowiadają bez teleskopu, spoglądając w okular metafory.

Słowo – stało się ciałem za sprawą wiersza dojrzałości…

Czwartkowy poranek, wypełniony po brzegi słonecznym uśmiechem solenizantki – Heleny Gordziej, w towarzystwie radosnych twarzy przyjaciół, przybyłych na spotkanie z dostojną solenizantką, nestorką polskiej literatury,  potwierdził, iż takie spotkania, są doskonałą okazją do wspomnień, refleksji, zadumy. W sympatycznej, swobodnej i przyjaznej  atmosferze, łatwiej odnaleźć  miejsce na pieczętowanie  dokonań solenizanta.

Poza mikrofonami, kamerami, wnoszą one bowiem  nowe – dotąd uśpione wartości, elementy często życiem płynące,  który uszły uwadze krytyków literackich, a stanowią bardzo istotny element, mający ewidentny wpływ na powstanie dzieła.

Były: prezenty, kwiaty, życzenia…

W majestacie dostojeństwa, odśpiewano  – Sto lat – dla solenizantki, która nie ukrywała wzruszenia.

Pięknie zabrzmiały utwory muzyczne, w wykonaniu altowiolistki – Ireny Maciejskiej.

Z wielkim podziwem i uznaniem wysłuchaliśmy wiersza Heleny Gordziej, napisanego dwadzieścia lat temu, ku chwale Auguste Rodina, recytowanego bez zająknięcia przez autorkę  utworu, zafascynowaną impresjonizmem.

My, w galopie codziennego dnia, ukryci za parawanem trosk i niepokojów, nie zawsze znajdujemy czas na zapamiętanie Słowa, które płynie wzburzoną rzeką szarej, nie zawsze przyjaznej –  powszedniości.

Po spotkaniu – Helena odjechała do domu taksówką.

Mam  nadzieję, że za rok, taksówka przywiezie Helenę do siedziby ZLP, by znów w atmosferze Jej dobrego słowa  nasyconego promykiem słońca, w niepowtarzalnym smaku Jej wiersza, w atmosferze  aromatu wybornej kawy – / o smakowitości ciastek nie wspomnę/ –  przeżyć to jeszcze raz!

Tak się składa, że jubileusze, imieniny, pozostają najczęściej  przywołaniem wielkości dokonań jubilata, solenizanta, w dniu Jego święta.

Na co dzień, w szarości powszedniego dnia,   w pogoni za własnym spełnieniem – zapominamy, przechodzimy bezgłośnością  filcowych pantofli obok tego, co milowym kamieniem wyznacza azymut naszego dążenia, naszych pragnień, spełnień – nieświadomie wręcz wpisujących się w dokonania jubilata, bądź solenizanta.

W przypadku poetów – azymutem pozostaje  –   HELENA GORDZIEJ!

Niedościgniona metaforą hejnału umiłowania przyrody, gloryfikacją miłości człowieka,  ważeniem radości  i smutku, wychylona na szali wagi,  w poziom szczęścia, miłości, wesela…

Z okazji imienin, składam u Twych stóp – HELENO,  najpiękniejsze wiersze, jakie do tej pory napisałem.

–  Po cichu liczę na czwartkowe spotkanie w Zarządzie ZLP Oddział Poznań, gdzie będę miał okazję podzielić się z Tobą – Heleno, moim najnowszym wierszem, niecierpliwie oczekując Twego stanowiska, oceny tekstu, w kontekście  merytorycznej  przyprawy  traktowania  mojej, ciągle jakże młodej twórczości.

Z  Twoją oceną, Heleno – / w zakresie siły Słowa i jego interpretacji w moim wykonaniu/ – zawsze się liczyłem.

Dzisiaj:  ślę życzenia : zdrowia, szczęścia, pomyślności –  poezją i prozą spełnionych!!

Kataklizmy, wojny, śmierć, cierpienie…

Pokój na  świecie, to ciągle mrzonki. Trwa wyścig zbrojeń. Wybuchają kolejne wojny.  Na co? Po co?

Ludzie nie wyciągnęli żadnych wniosków z historii pisanej śmiercią milionów istnień, pożogi, totalnej zagłady.

BRATERSTWO

Znów nadszedł czas

braterstwa broni

Zbratana

rykiem samolotów

chrzęstem czołgowych gąsienic

krwawą pieśnią karabinów

rakietami

mijającymi się w lotach unicestwienia

domów

świątyń

szkół

szpitali

ludzi

– tak bliskich i dalekich

zbrataniem