Zygmunt Dekiert – strona autora

Późną, dzisiejszej nocy porą, program drugi polskiej telewizji, emitował koncert – WSZYSTKO JEST POEZJA – poświęcony twórczości EDWARDA  STACHURY.

Wspaniała muzyka skomponowana do utworów poety, wspaniałe aranżacje, wykonawstwo wierszy – pieśni, w pięknej scenografii, gwizdy przejeżdżających białych lokomotyw, błądząca  po torach sylwetka człowieka – ducha, wydobyły z głębin przemijania literackie wartości, które nigdy przeminąć nie powinny, pieczętowały życiowy dramat Twórcy, wpisany w Jego biografię. Dodając do tego grę świateł, choreografię szeleszczącą zwojami papieru z tekstami poety – to wszystko wyniosło spektakl pod niebo przeżywania.

Osobiście, wróciłem wspomnieniem do Aleksandrowa Kujawskiego, gdzie kilka lat temu, w ramach warsztatów literackich, przebywałem w domu – muzeum Edwarda Stachury. Na nowo, w swych ustach poczułem smak gruszki z Jego ogrodu.

Cześć i chwała tym, którzy tak pięknym koncertem przywrócili do życia twórczość poety, prozaika, tłumacza, wskrzesili wspomnienie jakże prostej i jednocześnie skomplikowanej do bólu duszy – osobowości.

Edward Stachura, ostatnie strofy wiersza – „JESIEŃ”:

……..

I liście zrywać bez żalu

z uśmiechem ciepłym i smutnym

a mały listek ostatni

zostawić komuś i umrzeć

Sporo czasu upłynęło od koncertu Piotra, w poznańskim Eskulapie. Pamiętam, syn Artur zadbał o bilety.

PIOTR BUKARTYK –

Wracam do Jego niebanalnej twórczości, ekspresji wokalnej, która podąża śladem Wysockiego, Okudżawy, nawiązuje – wpisując się doskonale akordem współbrzmienia, w utwory  czeskiego trubadura – Jaromira Nohavicy.

To nie moja wina, że kocham wszystkich piewców poezji.

Pisać i śpiewać o życiu – to nie takie proste…

Poetyckie teksty, wypełnione szarym  prozy akcentem,  w wykonaniu Piotra, nabierają innego kształtu.

O prozaicznym, zakamuflowanym znaczeniu Słów – /pośród innych wyśpiewanych/ –  teksty niesione huraganem nut – nabierają  zupełnie innego znaczenia. Potrafią zostawić, nie zawsze życzliwie –  stopę wody pod kilem.

Odesłać  naszą nagość  w  czas  jutra! Optymistycznie, często z humorem,  przekorą i niezdecydowaną do końca sugestią, dzisiejszego dnia, odkryć ją na nowo,  bezpardonowo – zupełnie.

Piotr Bukartyk śpiewa: /życzliwie/  –

Ojczyzna

Piękna z lotu ptaka

że płakać się chce

Może kiedyś wrócę do komentarza.

Piotra – pozdrawiam, nie wierząc, iż w jednej chwili, może zaistnieć setkami wierszy, za chwil kilka – wyśpiewanych.

Stało się.

Z mojej wsi, w ten sobotni wieczór, udało mi się dotrzeć na czas, do KAWIARENKI w siedzibie  Zarządu ZLP – O.Poznań.

Komplet uczestników. Dostawiamy krzesła. Wśród przybyłych – nestorka polskiej literatury – HELENA GORDZIEJ,  były Prezes ZLP naszego oddziału – PAWEŁ KUSZCZYŃSKI  i wielu, wielu innych wspaniałych ludzi pióra, żeńskiego i męskiego pochodzenia, ze wskazaniem na większą liczebność Pań.

To walentynkowe spotkanie, prowadziła w sposób niezwykle sympatyczny –  URSZULA ZYBURA, poetka często sięgająca do aforyzmu, który swą wysublimowaną mądrością, staje się drogowskazem dla naszej chybotliwej egzystencji.

Bohaterem spotkania, stał się  „nowy” Prezes ZLP O. Poznań – ARES CHADZINIKOLAU, ubrany w czerwony – walentynkowy strój.  Nie to jednak zaważyło o Jego dominacji.

Muzyka –  utwory wykonane na klawiszach przez Aresa, wprawiały zebranych w stan totalnego zatracenia.  Brzmiały hymnem miłości wszechwładnej, która nawałnicą akordów zdominowała miłość i  niczego już poza trwaniem huraganu dźwięków – nie pragnie.

Na całe szczęście, po wielu percepcyjnych trudach, udawało się przywrócić dominację – Słowa.   Słowa płynącego melodią miłość, w tej konkretnej sytuacji, wypowiadanego przez wielu zgromadzonych poetów, którzy z wielką ochotą prezentowali swe wiersze, miłości poświęcone.

Poezja – żyje miłością.   Bez miłości, życie zatraciłoby sens.  Słowo – kocham – stałoby się pustym dźwiękiem, echem wyimaginowanego cudu, wiatrem niesionym w nicość doznań.

Urojonym jawą, zatraconym snem – bezpowrotnie ! ?

To nie tak !  To nie to !

Wiersze o miłości, często – erotyki, wybrzmiewały  przetrwaniem, w takt delikatnego szmeru gitary – TOMASZA KRUCZKA.

Ja – zaprezentowałem swój wiersz, napisany poprzedniej nocy, lekkim, walentynkowym piórem zmysłów, gdyż właśnie ono – pióro miłości – /moim skromnym zdaniem/ – zdecydowało o napisaniu uczucia, o zakochaniu i co najważniejsze, o przetrwaniu wiary w miłość.

Zmysły – policzone.   Dodajmy do nich jeszcze ten jeden – MIŁOŚĆ.

 ZMYSŁ ZUPEŁNIE

      ZAGADKOWY

Widzę cię światłem

Słyszę wiatru wyciszeniem

W pejzażu twych dłoni

błądzę pieszczotą

po miłości kobiercu

Zagubiony

słodką czerwienią pocałunków

tajemnicą zapachu włosów

odnajduję cię w sercu

Walentynkowo

Pulsem kolejnego dnia

sennym marzeniem nocy

– wciąż i wciąż  na nowo

Cóż –  przetrwajmy miłością, do następnych walentynek.