Zygmunt Dekiert – strona autora

WIOSENNE IMAGINACJE

Biegnę

– szarzyzną ulic

Wiosna w ciągłej pogoni

Zastygam golizną platanów

Zjawiasz się naga…

W aureoli  dziewiczej zieleni

stajesz dojrzałym owocem jabłoni

słodkością grzechu brzemienna

Dotrwać pragnieniem

–  do lata

POEMA  CAFE, Poznań, Langiewicza 2.

Czwartek, 19 – ty  dzień miesiąca marca,  godzina 18 30.

Sala lokalu  – tak przyjaznego poetom –  wypełniona do ostatniego miejsca.

Bohaterem spotkania – poeta – JERZY SZATKOWSKI  i  Jego poemat –   „Triada do Iwony – cyklamen /prawdosłowny/”.

Poetycki wieczór, pod nieobecność autora, /siła wyższa, usprawiedliwia Jego absencję/ – prowadzą: Kalina Izabela Zioła, Dariusz Lebioda, Marek Słomiak i Tadeusz Żukowski.

Nie zamierzam rozwodzić się na temat literackich dokonań – Jerzego Szatkowskiego. To sprawy znane powszechnie i bliskie ludziom, którzy śledzą dzieje współczesnej, polskiej literatury.     Jerzy Szatkowski – ma tam swoje zasłużone miejsce.

Bohater spotkania – poeta, którego Słowo formowane ciągłym poszukiwaniem wieloznaczności, daje nam szansę nowego spojrzenia na świat.

W przypadku – TRIADY …, mamy możliwość odnalezienia się wśród kwiatów, ziół, manifestowania złożoności bytu, poprzez ich kształt , zapach, barwę – dotykać tego, co za nami – wspomnieniem.

Słowo, piórem poety kreślone, trwa w ciągłej zadyszce poszukiwania wieloznaczności.  Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, Słowo poety, staje się światłem rozpraszającym mroki monotonii współczesnych literackich dokonań.  Jego wiersze, pozwalają zamykać rozdziały życia, przeżywania miłości, jej utraty, w semantycznych meandrach znaczenia Słowa, które dopiero za sprawą bezpośredniego dotykania, siłą skupionej percepcji, przywołują możliwość wyjścia ku  szerokim horyzontom kontekstu, autentyzmu uczuć, doznań, sensu naszego istnienia.

Jerzy Szatkowski, bez zbędnych ceregieli, pozostaje poetą, który odrębnością Słowa, jego transformacją, narzuca obowiązek obcowania z nowatorskim wierszem, po to, by  wędrując ku szczęściu, nie wybierać drogi „na skróty”.  Poezja Jerzego Szatkowskiego pędząca lingwistyczną lawiną postrzegania świata przyrody: kwiatów, ziół, krzewów, wpisana słowotwórczo w nasze życie ich barwą, aromatem, pozostaje karkołomnie oryginalna, do bólu jej przyswojenia.

…

– jak ta pierwsza:

panienka malina, w jednej osobie zmienka,

zwodnica wyniosła pysznogłówka pięknotka /-/

Polecam lekturę poematu!    Będzie łatwiej odnaleźć siebie, w wiosennych tchnieniach budzącej się do życia –  przyrody naszych serc.