ŚWIĄTEK
Z lipowego drewna
wiarą wystrugany
Frasobliwy
z przydrożnej kapliczki
wypatrujesz westchnienia
U Twych stóp
zwiędłe kwiat
świeczki ogarek
Jasnością dnia
nocy ciemnością
czekasz modlitwy
Wciąż i wciąż na nowo…
Tak łatwo wyznać miłość
Tak trudno z Twej głowy
zdjąć koronę cierniową
Nigdy nie jest za wcześnie na łzy.
To tylko kwestia spóźnionego uśmiechu.
– … –
W czas zatracenia ludzkich sumień,
psychopata w siódmym niebie.
– … –
Zawsze był sobą,
w aureoli plagiatów.
NIEODROBIONA
LEKCJA
Dom dzieciństwa
w zakamarkach pamięci
Zapach barszczu
Uszek wyławianie
Kapusta dumna
grzybów adoracją
Karp na patelni
w świątecznej glorii
Żywiczny zapach choinki
Płomyki świeczek
tańczące na ścianach
Śnieżność piernikowej polewy
Białe skrzydła
anioła
gołębia
motyla…
Ojciec mówił
archanioł
turkawka
bielinek kapustnik…
Szron we włosach
Żadnej wiedzy o motylach
JA
MARNOŚĆ
Niech umilknie wrzawa
Niech zwiędną sztandary
Człowiek
dostrzeże człowieka
Na zielonych łąkach
spotkamy się wyciszeniem
Ty
– miłość wszechmocna
Ja
– wiatrem ulotne
nadziei westchnienie
Zdania na temat ocieplenia klimatu są jak wiemy – podzielone. To, że nadchodzące Święta Bożego Narodzenia i Nowy Rok jawią się jesienną pogodą, to jednak żadna tragedia. Liczy się przede wszystkim piękno przeżywania, możliwość spędzenia czasu na łonie rodziny, delektowanie się spokojem, radością, wspominaniem tych wydarzeń, które w mijającym roku pozostawiły trwały ślad w naszych sercach. Nic to /!/ – że stajemy się o kolejny rok starsi. Ta refleksja /w tym momencie/ nie ma racji bytu, pozostaje poza sferą świątecznych uniesień. Święta, ich błogi, mistyczny spokój, pozwalają zatrzymać na chwilę czas, wracać wspomnieniem do tego co wydarzyło się nawet w dalekiej przeszłości, a co przyniosło radość , zadowolenie, nawet dumę. Właśnie z takich elementów budowane jest szczęśliwe życie człowieka.
Dawno temu, w święta śniegiem zasypane, moja córka – /wtedy uczennica drugiej klasy szkoły podstawowej/ – obdarowała mnie swym wierszem. To był piękny prezent, dany ojcu, który od ponad roku „zmagał” się z muzą Erato. Wiersz nosił tytuł – „ŚWIĘTA”. Dzisiaj odnalazłem go w swym archiwum.
Czytając utwór, tak jak wtedy gdy czytałem go przed laty, poczułem radość, zadowolenie i dumę. Chyląc czoła przed dorosłą dzisiaj córką, przed Jej wrażliwością -/sądzę, iż tylko „wrażliwcy” wiersze piszą!/, ku pamięci i radości tamtych niezapomnianych chwil, wiersz przedstawiam:
ŚWIĘTA
Pastorałko zielona
rymy się niosą
śnieg biały sypie
a piec ze zmęczenia zipie.
Kolęda wesoła do nas znów zawoła
i Gwiazdor z prezentami dla nas
do drzwi zastuka.
Wierszem mojej córki, wszystkim czytającym poezję, składam najpiękniejsze życzenia: zdrowych, spokojnych, pełnych miłości Świąt i wszelkiej pomyślności w Nowym – 2016 Roku!!!
Niechaj Gwiazdor szczodrze obdaruje Was szczęściem, a ogień w piecu miłości – nigdy nie gaśnie!
Echo wpisu -OGÓLNA- z dnia 23 października br.
N – S
W – E
?
Jak ślepe ptaki
trzepocząc skrzydłami doznań
gubiąc pióra wczorajszych wzlotów
na zakurzonych szybach przemijania
łamiemy dzioby nadziei
Różą wiatrów zniewoleni
południa gorącem
mrozem północy
zachodem i wschodem
słonecznych defilad
zielonym rezonansem tchnień
otwieramy okna
wiosny
lata
Widzę
Pamiętam
Wiem
Obiecałem piątą stronę świata
ZMAGANIA
Słowa
Uczynki
Dobre
Złe
Podniebna drabina
W górę
W dół
Tyle modlitw
Kolęd tyle…
W stajence
Twój błogi sen
przytuleniem przebudzenia
ZAGUBIENIEM
ZNALEZIONE
Powiedziałaś – dobranoc
Pieczętowało mgnienie chwili
liczonej od – dobry wieczór
Czekałem na – dzień dobry
Twój list…
Postscriptum – wybacz
Wybaczam dobre dni
dobre wieczory
dobre noce
dobrze ukryte
w zapachu twych włosów
do – nie zagubienia
JESIENNA ZAKŁADKA
Puls przemijania
Serce
trawione wieńcówką
oczy
za mgłą kolejnej dioptrii
Śnieżna biel pomyliła drogi
Kalosze
Parasol
Liść wiatrem niesiony
między kartki księgi
życzeniami pisanej
Złoto klonu przysiadło
kolejnym rozdziałem
Nowego Roku
MOJA POEZJA
Przyszłaś burzą
Wiatru gwałtownością
Deszczem ulewnym w suszy zatracenie
Dlaczego tak późno
W strugach deszczu
moknę pospiesznie
Błyskawice zygzakiem płomienia
pieczętują skulony pod twoim parasolem
– wiersz