* * *
Słowa płynące z ust,
to nie tylko strun głosowych drżenie.
* * *
Gorycz wypowiedzianych słów,
nie powróci słodkości echem.
* * *
Mówił wiele,
nie mając nic do powiedzenia.
* * *
– Mówić?
– Milczeć?
Zdecydował.
– Zaśpiewa.
* * *
Nie mów nikomu,
czego sam nie chcesz usłyszeć!
* * *
Od słowa do słowa…
Geneza mordobicia.
* * *
Dziś powiedział WSZYSTKO.
Najważniejsze zostawił na jutro.
WNIEBOWSTĄPIENIE
Uśmiech ostatni – przepadnie
Ostatnia łza w nicość spłynie
Twarz
w lustrze przemijania
bruzdami zmarszczek skulona
skowytem zziębniętego psa
zatęskni za perskim okiem słońca
wiatrem trącającym struny zbóż
zrodzonych z ziaren marzeń
które nieba zapachem
– przepadły
PIERWSZE POWAKACYJNE SPOTKANIE
W KLUBIE LITERACKIM „DĄBRÓWKA”
Jak co roku, od wielu lat tak i teraz, w pierwszy wtorek września, Klub Literacki „DĄBRÓWKA” przy os.Bolesława Chrobrego 117, o godzinie 18 – tej, otworzy swe podwoje po urlopowej przerwie.
Szef Klubu – Jerzy Grupiński, zaproponował na ten wieczór spotkanie z Dariuszem Kozdębą, który podzieli się swymi nowymi wierszami i Markiem Słomiakiem, autorem książki poetyckiej –” Listy czasu, jak słowa drżenie”.
Omówienia tej publikacji dokonam ja, we własnej osobie. Uczynię to z wielką przyjemnością. Przyjemność ta ma swoje źródło w szerokiej akceptacji poetyckich dokonań autora książki, czemu dałem już wyraz w artykule „Krótki zapis o reanimacja słowa”, opublikowanym w sierpniowym wydaniu ” Akantu „. Aktualnie przyszła pora na rozwinięcie zagadnienia, wzbogacenie tamtej, syntetycznej oceny, przez wyartykułowanie tezy dotyczącej autentyczności utworów pisanych przeżywaniem. To właśnie ogląd realnego świata w parze z umiejętnością jego kreowania, stanowi o wysokich lotach tej poezji, zamknięciu prawdziwej poetyckiej pieśni w klatce książki, którą /mam taką nadzieję/, zaśpiewamy wielkim chórem na wtorkowym spotkaniu – inaugurującym kolejny sezon literacki w Klubie „Dąbrówka”.
W imieniu poetów – bohaterów spotkania, organizatora – Jerzego Grupińskiego i swoim własnym, gorąco zapraszam do wspólnego przeżywania poezji, pisanej z wielkiej litery – P.
Wstęp wolny.
„STRACH MA WIELKIE OCZY”
Dzieło – zupełnie realne
Sztaluga
pędzle
farby
gotowe do boju o pejzaż
– z malachitem morza łąk
– złotem oceanu falujących zbóż
Oczekiwanie srebra świergotu Ptaków
Na płótnie
samotność stracha na wróble/?/
Kubrak po ostatnią dziurę słomą wypchany
Strzępy kapelusza wiatrem potargane
Żerdzie ramion do granic widnokręgu
I oczy…
Smutkiem ogromne
TA JEDNA CHWILA
SZCZĘŚCIA
Jestem na każde twe życzenie
Trwam mirażem doznań
W zapachu twych włosów
szukam schronienia
Chwila ekstazy wyrocznią jutra/?/
Ktoś śpiewa pieśń o tobie
Moje murmurando
łzą w ust kąciku
Euforią zapominania pocałunku
pamiętaniem życzeń spełnionych
zwiastowaniem niedowierzania
– tonę
SACRUM – PROFANUM
Barykady
krzykliwe dobrym uczynkiem
zostawiam za zasłoną dnia
bezpowrotem zauroczenia
w zakątku bogobojnej ciszy
Trwam pokutą niespełnienia…
W pejzaż Nieba
gnam echem modlitwy
– bezimiennej
Otulony aksamitem błękitu
bielą obłoków kołysany
ciszą błogą zasypiam opętańczo
w jutrzejszego grzechu zatracenie
BARTEK
Pukiel włosów
w medalionie więziony
Lasem wędrowanie…
Blask srebra
w słońca promieniu
przez świerki sosny brzozy
Kora drzew mchem barwiona
północ wyznacza beznamiętnie
Sen rozparty w fotelu
Śnię zagubione cacko…
Pamięć na gałązce dębu
wahadła przetrwaniem
– zawieszona
FATAMORGANA
Piękno świata urojone /?/
Piękno realne przepadło z kretesem…
Zadyszką letnich dni i nocy
powiedziałem wszystko
co miałem do powiedzenia
Ty słowa pozbawiona
trwasz za parawanem szelestu
spadających liści
Porą zimy
krzykiem róży szkarłatu
– piękna oczekiwanie
JUTRO ZNÓW
Gdańsk
Neptun leje wodę tak samo
Sopot
Molo tak samo wybiega w morze
Nad deptakiem w Gdyni
mewy ścigają się rano
przepadają w nieba błękicie
– oczu twych kolorze
Jutro znów pobiegniesz plażą
W wygodnych butach przemierzysz Trójmiasto
Pozostanę z tym
o czym inni marzą
– z twym sercem z muszelek i morskiego piasku
Dobrochnie – Sopot – sierpień 2000 r.
JESZCZE ZA WCZEŚNIE
Spowiedź…
Niedokończona
Rozgrzeszenie
na gałęzi jabłoni
– rozhuśtane
Pokuta marszczy brew
Nieba surowością
Przed majestatem konfesjonału
życzenie ironią bogobojne
– doczekać grzechu
dojrzałości