OPTYMIZM
Słońce…
Gorączka uniesienia
karminem jarzębiny pieczętowana
Porą jesieni
otwierasz swe ramiona
nasłuchiwaniem złota wieczności
Deszcz…
Łzy szczęścia
na szybach przemijania
Puch śniegu…
Biel myśli
biegnącej na spotkanie ciszy
zielenią zmartwychwstania
– błogosławionej
ARKANA WIARY,
SŁOWEM OBNAŻONE
* * *
Wiara bezwiarą nasycona
to dobranoc
wczesnym rankiem wypowiedziane
* * *
Wierząc w przeznaczenie
łatwo żyć
w świecie bez imienia
* * *
Pierwsza zwrotka kolędy
wyśpiewana
Dalej murmurando
wytrychem do nieba
* * *
Licząc na zbawienie
dodawał dobre uczynki
Zapomniał
o odejmowaniu
PRZYPŁYWY
Spróbujmy jeszcze raz…
może jak tamtej nocy
zabłądzimy wśród gwiazd
na nieba pościeli
by odnaleźć się świtem
w ramionach rajskiej jabłoni
Spróbujmy raz jeszcze…
dojrzałość owocu
sprawiedliwie podzielić
smak tamtych wyznań
uniesień dreszcze
zamknąć w klatkach dłoni
Motto:
…Cud życia kończy
trud umierania
Zostaje nekrolog
urwany w pół zdania
/Fragment wiersza
Edmunda Pietryka – pt. „Cud”/
POKROIĆ CHLEB
– Barbarze Tylman, po stracie męża –
Tak łatwo życie kolorami wyśpiewać
Tak trudno uczyć się umierania
Serce w srebrnej pajęczynie lat
– uwięzione
Upór cierpliwości oczekiwania
kartki z kalendarza
– ostatniej
Kieszeń sumienia dziurawa
słowem niewypowiedzianym
Cisza wiersza-modlitwy
za zasłoną niespełnionych marzeń
Smutek ksiąg nieprzeczytanych
czasu skromnością
ciąży do Ziemi Obiecanej
chlebem
spragnionym
p r z e ż e g n a n i a
HIROMANCJA
Objawieniem wieczoru
twoja dłoń w mojej dłoni
W pajęczynę linii
tajemnicą wróżb kreślonych
– wiersz składam
by nocy porą
miłość przepowiedział
Twoja noc
niewiarą w magię
wróżebnych zaklęć
Mój wiersz
porą dnia
– zagubiony
SCHYŁEK LATA
Na krańcach świata
w krajobrazach malowanych
ciepła nieskończonością
– winnice sokiem brzemienne
– gaje oliwne w oczekiwaniu spełnienia
W moim ogrodzie
– jarzębina purpurą korali zachwyca
– brzoza w oczekiwaniu szelestu
sukni złotej
Na wyprasowanym nieba granacie
moje gwiazdy
zazdrosne o słoneczniki
Małe słońca
w promiennym uśmiechu
babim latem strojne
* * *
Mówił dziad do obrazu…
Obraz przemówił do baby.
GADAJĄCE HAIKU
Powiedział słowo.
Ona powiedziała dwa.
Obrączki we łzach.
RYZYKOWNA GRA
Mówiąc – kocham – dziewczynie,
zważ na skutki marne!
Gra szybko się kończy.
Zostają rzuty karne.
NIEDOSYT
SPEŁNIENIA
Poeta
rodzi się krzykiem rymów lata
w słońca spoconej aureoli
szarugą jesienną
z kroplami dżdżu na twarzach liści
mrozem zimy
w białym szalu śniegu
Umiera
dziewiczą zielenią źdźbła trawy
zrodzoną wiosny tchnieniem
której nie zdążył przytulić
wiersza białym szeptem
NIE POWRACAJ
W SŁOŃCU
Jeszcze nie nadchodzisz
a stukot twych obcasów na schodach
ofiarą na ołtarzu oczekiwania
Na kolanach modlitwy
słowa rzucone w żar Wielkiej Gwiazdy
woskiem namiętności topnieją
by na powrót zespolić pióra skrzydeł
gdy słońce w księżyc się przemieni
Chłodem świtu
odfruniesz w najbliższą dal
– tęsknot nasłuchiwaniem
BEATYFIKACJA
Noc…
Tajemnicą snu
żegna bogobojność
grzechem dnia brzemienną
Zasypiasz
wiarą przebudzenia nadziei
że Bóg ciągle wierzy w ciebie
Zostaniesz patronem
– nierozgrzeszonych