* * *
Czas rzeką płynie,
pór roku tajemnicą.
Trwasz słońcem lata.
* * *
Za oknem jesień.
Zima nadchodzi skrycie.
Wiosna w Twych dłoniach.
* * *
Uwolnij wiosnę!
Rąk gorącem obdaruj!
Oddam lata błysk.
* * *
Płomień w kominku.
W oczach światło nadziei.
Zima w odwrocie.
KRATY
Słowa…
Agonia słów prawdziwych
Pieśni…
Hymny piękna zapomniane
Ogniska Żywych słów
dogasają wspomnieniem
Pieśni
drżą akordem – ostatnim
Rozmowy
w ciasnych komórkach telefonów
zza krat klawiatury
wypatrują oddechu
– człowieka
Każda trzecia niedziela miesiąca, to okazja by na stałe zaproszenie Związku Literatów Polskich oddziału poznańskiego, konkretnie – animatorki tego pięknego spektaklu, poetki – Marii Magdaleny Pocgaj i kierownictwa „Botanika”, zasiąść na ŁAWECZCE LITERACKIEJ, wysłuchać utworów ludzi pióra -/własnych i nie tylko/, którzy z wielką pasją dzielą się słowem z miłośnikami poezji, licznie uczestniczącymi w „ławeczkowych” spotkaniach.
Niedzielne popołudnie 20 listopada br. upłynęło pod znakiem poetyckich PODRÓŻY.
Wiersze związane z tym zagadnieniem, recytowali poeci, którzy temat ten bezpośrednio, lub w sposób filozoficznej kontemplacji zamknęli w pędzącym pociągu refleksji, zadumy, malując często piękno odwiedzanych miejsc, wspaniałych pejzaży, sięgając do plecaka wspomnień lub kreując zdarzenia rozgrywające się w klimatach wojażowania. Jako uczestnik tego artystycznego wydarzenia zasiadłem na ŁAWECZCE kilkoma wierszami; zaprezentowałem również sentymentalne haiku pt. „ZAGUBIENIE” oraz dla wywołania uśmiechu w ten jesienny wieczór, przełamania nostalgicznego nastroju – fraszkę pt.” RZEŹBIARZ SATYR – YCZNIE FRASZKOWY”. Przywołane utwory przytaczam, gdy w perspektywie ŁAWECZKA – do 15 stycznia 2017 roku pustą pozostanie.
ZAGUBIENIE
Bilet w marzeniach.
Walizki pełne smutku.
Podróż donikąd.
RZEŹBIARZ SATYR-YCZNIE
FRASZKOWY
Podróże kształcą.
Rzecz oczywista.
Poznał ją w pociągu.
KSZTAŁTNA, z białym licem.
Zamiast rzeźbić,
kąpie ją pod prysznicem…
Higieniczny do bólu
– artysta.
Pozostają podziękowania dla Marii Magdaleny Pocgaj, dobrego ducha poezji, który ławeczki strzec będzie do Nowego Roku.
OCZYWISTOŚCI
W LICZBIE POJEDYNCZEJ
Wszystko rodzi się w bólach…
Powiem więcej – powoli
Ból rozciąga się jak guma
naciąganej procy
by w chwili ostatecznego jęku
kamień cierpienia
wypluć w twarz kłamstw
dni i nocy
czarę goryczy z biesiadnego stołu
na kawałki prawd kalekich
roztrzaskać
chrzęst skorup
pod butami przeznaczenia
przeistoczyć w szept nadziei
w uszach ulu
Miłość umiera powoli…
Powiem więcej – w bólu
NIE WRACAJ
W SŁOŃCU
Jeszcze nie nadchodzisz
a stukot twych obcasów na schodach
ofiarą na ołtarzu oczekiwania
Na kolanach modlitwy
słowa rzucone w żar Wielkiej Gwiazdy
woskiem namiętności topnieją
by na powrót zespolić pióra
gdy słońce w księżyc się przemieni
Chłodem świtu
odfruniesz w najbliższą dal
– tęsknot nadsłuchiwaniem
EKOLOGIA
NA WODZIE PISANA
Panta rhei…
O podejrzanych zapachach
– nie wspomnę.
Płynął strumyk
przez zielony las…
– Po lesie wspomnienie,
odorem ścieków pieczętowane.
Gdzie strumyk płynie z wolna…
– tam wartkie zmartwienie
o kroplę czystej wody.
PIEKŁO
NIEBO
MIŁOŚĆ
Afisze kłamstw
barw szelestem
na słupach klejone
Słońcem prawd płowieją
Godziną wiatru uwolnione
latawcami do nieba
W dłoniach
nici uniesień
tragedią zerwane
Spójrz
Nie – Boska
Boską
jawi się
Komedią
TERROR
WYMIAŁCZONY
Susza pocałunków
Dawno zagubiona pieszczota
Twoje kolejne życzenie
jak rozkaz
– do psa dodamy kota /!/
Między maczo i pantoflem
opór skazany na straty
Jeszcze kot nie zagościł w domu
ja myszą kościelną ubogi
kocią skórką bogaty
TWOJA
DOROSŁOŚĆ
Trwasz przy mnie
smukłością postaci
spojrzeniem wyniosłym
pod czernionymi rzęsami
W perfum aromacie
wyciągasz długopalce dłonie
po ofiarę dziękczynną
za to
że jesteś przy mnie
– – miłością
KOLORY
PORANKA
Siłą postanowienia
– myśl jedyna
snem przebudzona…
Zapamiętać
Zapisać
Malować
Pragnienie natrętne
jak gwóźdź w bucie
nękający do bólu
wytrwałością podróży
przez noc
kirem spowitą
Gwiazdy na cmentarzu czerni
księżycem upadłym
– – błogosławione
Na płótnie wiersza
tak trudno malować Noc
pod powieką brzasku
zagubioną