Zygmunt Dekiert – strona autora

POZYTYWNY ROZRACHUNEK

Gwizd wiatru

w uszach gontów doznań

Krople deszczu

– łzy w rynnach oczodołów

Przestrzeń

rozpamiętywana mokrym policzkiem

skurczona sublimacją teraźniejszości…

Tego nie było

Tego nie ma

– Wiatr

– Deszcz

INNA PERSPEKTYWA

ŻYCZEŃ

Zapalona świeca migocze zagadką

Łzy

woskiem  w piramidę tajemnicy kształtów

Ciepło

w drgawkach oczekiwania spełnienia…

Płomień

wydłużony na życzenie dłoni

Swąd palonego naskórka

namiastką mąk piekielnych

Uwierzyć w światło powszedniego dnia

Ciepłem słowa – kolejny świt zapraszać

…Tak łatwo zdmuchnąć płomień świecy

ILUMINACJA

Życzenia

w subtelnym oczekiwaniu spełnienia…

Myśli

do granic pietyzmu ułożone

jak ręczniki

z zapachem detergentu

w czeluści szafy

– na głucho

Ty

nagością nocy pachnąca

srebrem księżyca bogata

w oknie moich Złudzeń

girlandy gwiazd zawieszasz

– kolędą

Radosnych Świąt, zdrowia, pomyślności wszelkiej na Nowy Rok; częstego zaglądania na moją stronę, życzy – Zygmunt.

           KARP

W ŚWIĄTECZNEJ GALARECIE

Przy jednym stole z karpiem,

rozmawiamy jak Ryba z Polakiem.

Karpia zimne sumienie szarpie:

– Zważaj kochany na ości,

mam nie byle jakie!

Wielkie dzięki.

Jestem twoim sługą.

Za troskę, wrażliwość wielką,

sięgam po porcję karpia drugą.

Lubi pływać…

Rozglądam się za butelką.

        CICHA NOC /?/

Niebo

chmurami dymów brzemienne

Promyk słońca

błyskami wystrzałów zniewolony

W zburzonych domach

– mędrcy

– królowie

Pod gruzami domów

mirra

kadzidło

złoto

Kolęda wśród zgliszczy zagubiona…

Gwiazdka z nieba

prosto w twe dłonie

–  opłatkiem bezradna

   ŚWIĄTECZNA

 PERSPEKTYWA

Drzewko – martwe czy żywe

Karp – żywy czy martwy

Perfumy – dobry prezent

w perspektywie zwrotu

Butelki z grubego szkła

bardzo cienkie – detalicznie

Kolęda ulicznego grajka

za grosz do kapelusza

Modlitwa żebraka

w światłości choinki na rynku

Owieczki w stajence więzione

Paraliż złych mocy

w obliczu arsenału petard

Szarość ulic

girlandami światełek strojna

Pejzaż

w czerwonej czapeczce Mikołaja

– Kowalskiego

            PIĘKNO ŻYCIA

PAMIĘTANIEM MALOWANE

Lasy wokół drogi smoleńskiej

zamarły bezruchem cierpienia…

Brzozy okaleczone

płakały biało – czerwonymi łzami

Nikt nie widział tych łez

Ukryte za mgieł parawanem

gronami rozpaczy spadały w serca

ziemią błotnistą pogubione

Na sztaludze Jutra

cud życia malowany

pluskiem złotych pstrągów

gwiazdą wiodącą przez mrok

win odpuszczeniem

dopóki ziemia w zaklętym kręgu

serc pamiętania

BIEL NADZIEI

Śnieg okrył drzewa

Białe gwiazdki na rzęsach

Miłość – zielona

POD CHOINKĄ

Worki prezentów

Wokół tańczą życzenia

Karp po wyroku

BEZ ODWROTU

Smutek choinki

Na nic blask świecidełek

Mosty popalone

ZAŚWIATY

SKROMNOŚCI

Podróż

poza granicę życia

Tajemnica

wiecznego istnienia

w kufrze dogmatu

na głucho zamknięta

Jeden

Jedyny

– PIĘKNY

Na początku

na końcu

taki sam

Tylko ON

Z  Jego woli – gaśniesz

Dusza żegna ciało

Serce

żyje dobra spełnieniem

odrzuceniem piękna…

– SWEGO

DEKADENCJA

Tańce cieni na spękanych murach domów

bezdźwiękiem zmierzchu gasną w nadzieję

nieśmiertelności kolejnego słońca zenitu

miasto cichnie samotnością bogów

z dachów wieżowców niebu przypisanych

schodzą w aureoli dobrych uczynków jutra…

windy utknęły na trzynastym piętrze

promień słońca w spóźnionym autobusie

kropla czasu wyblakłym rozkładem jazdy

przez palce wspominania dotyku

kwadrans studencki w kolejnej odsłonie

Pan Cogito w tańcu zadumy

ostatnim cieniem zagadki tramwaju

– Tobą spóźnionego