Zygmunt Dekiert – strona autora

           TOTOLOTEK

PRZYROSTEM NATURALNY

Pięcioro pociech…

Dwa i pół tysiaka gotówką gorące

W szóstkę mierzą zdecydowanie

KUMULACJA

Równe – trzy tysiące

WIATR W ŻAGLE

Przemijanie…

To proste

Wystarczy dotknąć Wczoraj

Płynąć nadzieją

przez ocean łąk zieleni

gdy sztorm zwątpień

w okno Jutra puka

Uśmiech

w ramionach uwięzić

do serca przytulić

– To dopiero sztuka

   *     *     *

Nie pij do dna!

Honor Salomona uratujesz.

      *     *     *

Salomonowe wyjście…

Drzwi bez zgrzytów zamykane.

    HAIKU

SALOMONOWE

Kłamstwo – prawda.

Sądy głoszą wyroki.

Szloch Salomona.

 KREACJA

Nie zabraknie zieleni łąk

perłami rosy strojnych

złota słońca upalnego dnia

srebra rzeki nurtem przyjaznej

cekinów gwiazd na nocy firmamencie

Suknię

uszyję nicią babiego lata

powiewem wiatru wygładzę

Założysz ją gdy przez okno wspomnień

chłód jesiennej zadumy zajrzy do naszych serc

LITURGIA

Szum nagich topól

psalmem w niebiańskość

na wysokościach

Świst wiatru

w kominie sadzą wyściełanym

modlitwy bielą

Batalie

Wrzawa

Psalmy

Modlitwy

Misteria

męką chwili uniesienia

ciszą grobową zadomowione

Słucham wiatru

w TOBIE bez końca

– zasłuchany

PRZEPRASZAM

ZA SMUTNY WIERSZ

Wiem…

Nie gustujesz

w moich smutnych wierszach

Ty – moja droga

mówisz o tym pierwsza

Odpowiem otwarcie i szczerze

– wiersz smutny

to tylko łza na papierze zastygła

przed którą ty i ja się bronię

Kto lubi smutek żal/?/

Nikt/!/

Na pewno/!/

Ani troszkę/!/

Od jutra moje wiersze

w radości koronie

Żale w kościele przepadną

– – Gorzkie

CMENTARZ

– DOBRE MIEJSCE NA SPACER

Nadzieja…

Oczko w głowie

giełdowych graczy

Czekają aż notowania

podskoczą do nieba

Zawiść – jest mi obca

Tak było zawsze i wszędzie

Wiersza sakiewką potrząsam

i wiem że jutro z jej dna

epitafium dobędę

Jedni złorzeczą

drudzy nienawiścią zieją

Gdy do życia stracę ochotę

odejdę pod ramię

z ulotną poezji Nadzieją

Umrze ostatnia

– w deszczową sobotę

Zmartwychwstanie /kto wie?/

– słoneczną niedzielą

NOCNE CZUWANIE

Wiersza godziną

przyszłaś…

Oczekiwana

Gdzie byłaś

gdy słońce po niebie

– rydwanem

gdy wieczór

łzami czerwieni

– spłakany

Północ…

Wiersz spada

kiścią winogrona

Dojrzeje nad ranem

     SUSZA

Dom

ciszą ogrodu przeludniony

Dach w chmurach kominem modlitwy

o deszcz słów rynnami uszu oczekiwanych

Obrus na stole

– bielą milczenia nasycony

Obraz – niemym krzykiem pejzażu

ścianę podpiera drzew strzelistością

Kuranty zegarów pożegnaniem zastygłe

Dom…

– – Domek z kart…

Podmuchem ciszy przebudzenia

huraganem tęsknoty rażony

runie w kolejny sen krzyku

jutrzejszego dnia

samotności

–  – Niemej