Zygmunt Dekiert – strona autora

*     *     *

Zapomniała, że jest Ewą.

Adam zapomniał swego imienia.

Jabłko zgniło na amen.

*     *     *

Śnić złe sny, to strzec się zasypiania;

śnić dobre – nie budzić się wcale.

RZEŹBIARZ MIŁOSIERNY

Bryła smutku

w sam raz na gliniane arcydzieło

gorącem Wypalenia Zwiastowane

Nogi

Tułów

Głowa

Twarz dłutem modlitwy wygładzona

skrzydła – lotu obietnicą

Stróżu mój…

Aniele

dobry głosie powstrzymujący rękę

dobroczyńco wybaczenia nienawiści

zastygłej lawą wyplutą z krateru duszy

gorejącej skrzydlatą nadzieją

Żar słońca

skrzydeł nie spopielił

    *     *     *

Patrząc w przyszłość,

oglądaj się za siebie !

   SZKOPUŁ

Sięgaj, gdzie wzrok nie sięga !

Przykazanie poety.

Lornetkę ukradli.

Nie sięgnie – niestety.

   *     *     *

Gdzie maj, gdzie maj, gdzie wonne bzy…

Ty – listopadowa, we mgle lakieru do włosów.

NIEDOWIERZANIE

–  Żonie dedykowane –

To wszystko wokół

należy do Ciebie…

Drzewo

w odsłonie jesiennej nagości

skrzekot sroki na gałęzi

sikorka w karmniku

gwiazdka śniegu

pierwszeństwem nieśmiała

pies Rico

kot Bazyl

króliczek Kuba

i niepewność

w Twoich oczach

pytaniem zapisana

– Ja do Ciebie

czy Ty do mnie należysz

TY  –  JA

 NIC WIĘCEJ

To ty

skrzydeł anielskich szelestem

z otchłani niebiańskich doznań

spływasz wprost w moje dłonie

głodne ciepła – słońca trzeźwości

To ty

z czarnej ziemi płodnej gorącem

wyrastasz zielonym mchem głazu

usadowionym na wysokich stołkach

bezkresu czerni nocy – w sztok pijanej

Ty – ja

Dzień – Noc

Noc – Dzień

Dotyk chłodu  – uśmiech słońca

Przeżywanie doznań hieroglifem

na papirusach oczekiwania

To my…

W łupinie orzecha

pod zielonym żaglem liścia dębu

płyniemy do portów odległych

zadumą jutra – bliskich radością

dzisiejszego dnia

Kartki dziennika podróży

– pod palcem łzą nadziei zwilżonym

Powagę wygłoszonych wierszy, zakończył mój utwór, napisany specjalnie na to niedzielne spotkanie, z aplauzem przyjęty przez obecnych w pawilonie „Botanika” słuchaczy :

WIERSZ

WITAMINIZOWANY

/M.M.Pocgaj – dedykuję/

Czy – Ty

Mario Magdaleno – lennowłosa

wiesz,

że ja przez mgłę i deszcz,

zdążałem do Ogrodu Raju,

gdzie zamiast jabłka jeść,

ludzie poezji słuchają /?/

Dlatego dla Nich i dla Ciebie,

/zdrowiem Waszym przejęty/,

komplet witamin wierszem zaklęty

–   deklamuję.

Tak się złożyło, że w czasie inauguracji Międzynarodowego Listopada Poetyckiego organizowanego po raz 40 – ty przez Związek Literatów Polskich Oddział w Poznaniu, /patrz strona Związku Literatów Polskich Oddział Poznań/ – do klapy przypięto mi odznakę honorową –  „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, przyznanej przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wielki to zaszczyt dla mnie! Były gratulacje, lecz było coś jeszcze…

ROZDROŻA PRZYJAŹNI

Medal

zadyndał na mej piersi…

Dlaczego on/?/

Dlaczego nie JA /?/

Burza w głowach klaszczących

Przyjaciel – wróg

Huśtawka doznań

amplitudą żalu

w przyjaźnie dotąd udawane

Moja głowa

z chmur opada powoli

by potoczyć się aleją

budzącego się wiersza

Wszystkim, którzy doceniają moje zmagania na płaszczyźnie literackiej, którzy szczerze gratulowali odznaczenia – serdeczne dziękuję.

WYBÓR

Noc…

Atrament pachnie wanilią

Klatki oczu

podstępem powiek zamknięte

Sieć włosów na poduszce

pajęczyną rozpięta

Lepkość ust czerwieni

Ćma – tonie w kałamarzu

z zawieszoną u szyi lawą doznań

kołem młyńskim zastygłą…

Płomień świecy

–  zadrżał niedowierzaniem