Zygmunt Dekiert – strona autora

ROZTERKI TEZEUSZA

Labirynt życia…

Mroczne tunele smutku

Korytarze radością świetliste

Błądzisz ciemnością

Oczy słońcem zmrużone…

Noc

Dzień

Sen

Jawa

Nić Ariadny

marzeniami poplątana

  ZGUBA

Zagubiłem się w wierszu

W metaforze upstrzonej nadzieją

Ty przepadłaś w pieśni

wyuczonej dojrzałością doznań

Odnalazłem cię

bezsensem poszukiwań

igły w stogu siana

WĄTPLIWE TROFEUM

Dwie sroki za ogon…

Pióra w dłoni.

TAKIE CZASY

Gdzie dwóch się bije,

trzeci do walki zagrzewa.

WIELKIE  ŁOWY

Usadowiony za stołem wieczoru

podparciem czwartej nogi krzesła inwalidy

alpaki sztućców biegle używając

z talerza porcelany Ćmielów

dzień powszedni zjadam

nie licząc na słodycz deseru…

W perspektywie ulicy ołów spalin autobusu

pospiesznie spóźnionego

pomrukiem żołądka w tonacji archaizmu śniadania

Wgryzam się w niedoskonałość dobrodziejstwa ciszy

Pod parasolem ozonem dziurawym

zjadam tuńczyka złowionego harpunem widelca

w oceanie oleju konserwy

–  – falą zakrztuszony

Dzień 14 stycznia 2014 roku, zapisał się w pamięci wielkim żalem po stracie poety – Tadeusza.

Wiersz pt. „PERSPEKTYWA RAJU” – poświęcam twórcy, który tamtej zimy odszedł niespodziewanie, pogrążając nas w głębokim  smutku.

PERSPEKTYWA RAJU

Przyjacielu…

Składam pamięć o Tobie

jak wyprasowaną koszulę

Starannie z pietyzmem

wyrafinowanym dyscypliną

modlitwy Twego wiersza

Zagięcia znaczeń

w karnych rzędach wersów

Wszystko na swoim miejscu

według

zasad

reguł

norm

doktryn

pewników

dogmatów

praw naturalnych

w kodeksach zapisanych

– nienaturalnie

Czynność brutalnie estetyczna

podpatrzona

wyuczona

opanowana do perfekcji bólu

długich rękawów

łez guzików

uwięzionych w oczodołach strachu

… przed duszy pognieceniem

POSZUKIWANIA

Niezdecydowaniem zimy

zdecydowanie tęsknię do słoneczników

tańczących w objęciach najgorętszej z gwiazd

Zimy nieśmiałością

wołam ciepły taniec twych dłoni

wiatrem północy wyziębionych

Jutro –  w samo południe

ziarnami słonecznika nakarmię ptaki

Odnajdą zagubione rękawiczki

zanim zwiędnie promień słońca

ostatni

– nieśmiałością niezdecydowany

 *     *     *

To że jesteś

nie znaczy że będziesz

Tylko wybranym

dopisze szczęście

     *     *     *

Przemijanie

to ucieczki dni

w objęcia nocy

 *     *     *

Rzeka płynie

Czas upływa

Rwącą rzeką czasu

– przemijasz

PODRÓŻ

Odgadł mnie ktoś zupełnie obcy

Wystarczyło kilka spojrzeń

rozmienionych na bilon zrozumienia

Powiedział

– nie musisz dotrzeć do pętli

Miarowy stukot kół tramwaju

Tak  –  tak  –  tak…

OCZEKIWANIE

W BARWACH SPEŁNIENIA

Gdy nadejdzie ten czas

wahadłem wiosny wychylony

zapachem bzu

trelem skowronka

zapomnisz jesienne słoty

mroźne wiatru podmuchy

Wzlecisz euforią narodzin piękna

by w morzu błękitu nieba

nadziei zielenią

utonąć w odmętach czerwieni

– tamtego pocałunku