NAWRÓCENIE
Listy
Fotografie
Wspomnienia
Gwiazda dotyka Ziemi
Życzenia w porę niewypowiedziane
Błądzę
Wątpię
Bluźnierca/?/
Krople potu z czoła spowiedzi
Rozgrzeszenie
wina
kobiet
śpiewu
– Idź i nie grzesz więcej/!/
Dokonanie słowa
tak łatwe w tych czasach
Wraca pieśń płynąca do gwiazd
echo nocy szalonych
dziewczyna na wysokich obcasach
wino pite w dobry czas itd…
Marzenia
– we mgle pogubione
WĄTPLIWE ANTIDOTUM
Na smutki – zażył kieliszek wódki.
Poprawił – setką koniaku.
Smutek wciąż trzeźwy jak małe bobo.
Znam odczyt – z alkomatu.
JAK PĘKAĆ TO ZE ŚMIECHU
Na co dzień – do kwadratu smutas.
Raz śmiał się do rozpuku, szczerze.
I tu tragedii się doszukasz.
Pękła żyłka…
Skonał w dwa pacierze.
REFLEKSJA BANALNA
Smutek – dobry dla przegranych.
Radość, otwiera sukcesu bramy.
Jak „narodził” się ten tytuł?
Pytanie to często zadają czytelnicy.
Generalnie, dotyczy on PRZESTRZENI w której toniemy i CZASU, który tak nieubłaganie upływa.
Odpowiadam również wierszem, a czytelnicy niechaj doszukują się związku tego przesłania z publikowanymi w książce utworami.
TAK DALEKO,
ZA KRÓTKO
Tak daleko…
W bezdennej przestrzeni
echo oddechu
zatracone poszukiwaniem
kresu przemijania
godzin
lat
życiem znaczonych
tak krótko
* * *
Można kochać bez granic
i cicho jak mysz pod miotłą siedzieć.
Dobrze, że są Walentynki
mogę Tobie o tym powiedzieć.
* * *
Pod słońcem, pod chmurą gradową,
dla miłości jest zawsze miejsce.
Dziś – kocham Cię Walentynkowo,
jak dnia każdego – najgoręcej.
* * *
Każdy z nas biegły
z anatomii człowieka.
Płuca, nerki, trzustka, wątroba…
Tylko WALENTY uparcie docieka,
dlaczego miłość w sercach się chowa?
MYSI LIMERYK
Król Popiel z Kruszwicy,
na wieżę nie zabrał świcy.
W Gople kąpać się nie lubił.
Zapaszkiem ciała myszy hołubił.
– Zjadły go po ciemnicy.
Wtorkowy wieczór w Klubie Literackim -Dąbrówka – upłynął w wyjątkowej atmosferze.
Pierwsza część imprezy należała do jubilata – Juliusza Rozmiłowskiego, kończącego 90 rok życia. Jubilat, /będący w świetnej formie/ wprowadził zebranych w świat swojej jakże ciekawej biografii, zapoznał ze swym dorobkiem literackim, wygłosił wiersz, jak przystało na to radosne święto – satyryczny. Serdeczności zwieńczono gromkim 100 lat, odśpiewanym przez członków i sympatyków Klubu.
Kolejne wystąpienie to prezentacja fotografii i opowieść Celiny Łęgowskiej – Lesiewicz o egzotycznym Paragwaju. Relacja nadzwyczaj ciekawa, przybliżyła uczestnikom spotkania ten jakże zbliżony martyrologią do polskich dziejów kraj Południowej Ameryki.
Swoją twórczość poetycką zaprezentowała – Agata Róża Łakatosz, /nasza poznańska Papusza/, która wspólnie z córką – Amadeą Noemi i synem – Delfinem Zefirynem, przybliżyła także zebranym problematykę dotyczącą wkładu rodziny w sprawy integracji romskich środowisk, działalności prowadzonej w kraju i poza jego granicami. Udostępnione zostały fotografie i wiele publikacji związanych z realizacją inicjatyw na tym polu. Za zgodą Róży Łakatosz, na zakończenie tej krótkiej relacji z wtorkowego spotkania w „Dąbrówce” przywołuję Jej wiersz pt. ” Miasto”.
MIASTO
Zaszeleściły kwieciste spódnice.
Zgłodniała.
Do ręki wyciągniętej
sfrunął
złakniony.
Podarował szczyptę pieszczoty
zamiast złego…
Potrzebująca
nawet okruszka nie miała.
Nasyciwszy oczy
wzleciała.
Wolna…
Opadły zwiędłe kwiaty.
POSZUKIWANIA
Książka wypada z rąk…
Noc zastyga snu zatraceniem
Kartki pogubiły smak czasu
niezrozumieniem zapisu tajemnicy kobiety
Właśnie nocą
właśnie tu
odkrywam zapach twego ciała
Tobą odurzony
błądzę w labiryncie niedoskonałości
Miłość zbyt wielka
oczekiwań nieskończonością
pragnieniem upojenia
piękności aromatem
PLENER
Dzień słońcem rozlany
Patyk sterczący w piasku żwirowej alejki
glorią słonecznego zegara zachłyśnięty
Malarz przy sztaludze
wpatrzony w długowieczność dębu
siłą talentu przesadza drzewo
na płótno obrazu
W powodzi kwiatów
twój uśmiech moim wierszem
…tonie