Zygmunt Dekiert – strona autora

A KTO NIE WYPIJE…

Padła na kolana.

Nie do modlitwy…

– Pijana.

On wytrwale dążył do pionu.

Legł krzyżem,

z dala od trzeźwości dzwonu.

POWITANIE WIERSZA

Sen o słowie

domeną poetów

Głos poety

z ramion mroku

blaskiem poranka wyzwolony

Na karuzeli doznań

ciemność – światło

Na kartce papieru bielą skażonej

wiersz…

Twoim przebudzeniem

– uwięziony

WIERSZ

NA DZIEŃ DOBRY

Najpiękniejsze wiersze

rodzą się marzeniem sennym

Bosą stopą wyobraźni

dotykają bezkresu zieleni łąk

W kroplach rosy skąpane

trwają ciepłem horyzontu

ramion twych

– spełnieniem rozwartych

BŁĄDZIĆ POEZJĄ

W łzawych oczodołach deszczu

w gałęziach drzew wiatrem splątanych

w zawierusze burzy gromem zwiastowanej

w bezkresie ciemności nocy zenitu

w labiryncie poezji zagubiony

po omacku szukam metafory…

Błyskiem uśmiechu wiersza

miała pojawić się na twych ustach

– – niewypowiedzianych

         SUBTELNA RÓŻNICA

Człowieka można w łyżce wody – utopić.

Z oceanu – można wyłowić ludojada.

         ZAWIŁOŚĆ

NIE BARDZO LOGICZNA

Tak bardzo chciał się utopić,

że pospiesznie uczył się pływać.

POKONAĆ MROK

Latarnie ciemnością uśpione

Mój cień życiem zagubiony

Mrocznymi ulicami

po kocich łbach

dziurawych chodnikach

korowód sumień

w świetlaną przyszłość

wybawienia

Owczy pęd

win wymazania

szansą Raju kolorami pisaną

w przepaść rodzącego się dnia

Słońce zza chmur

– nieśmiało

ŁATWOWIERNY

Różnych sentencji się imał.

– Wiara czyni cuda –

W to – najbardziej wierzył.

Przeniósł ślubną przez próg.

– Kręgosłup nie wytrzymał.

 *     *     *

Trzeba wielkiej wiary,

by nie wierzyć w wiarołomstwo.

      *     *     *

Wiara czyni cuda.

Niewierzący w beznadziejnej sytuacji.

   *     *     *

Wierzył w przeznaczenie.

Wszystkie pieniądze – przeznaczył na zbytki.

MACIERZYŃSTWO WYLICZONE

     *   *   *

Nie ważne trudności, kłopoty,

gdy obok drepcze – dwa tysiące złotych.

    *   *   *

Miłość taty, miłość mamy.

bezgranicznie cenna,

gdy na złotówki

– dzieci przeliczamy.