Zygmunt Dekiert – strona autora

Było o sierpniu i spadających gwiazdach.

Pośród prezentowanych utworów: Gałczyńskiego, Lorki, Staffa, Szulca – zaistniały wiersze współczesnych : M M Pocgaj, P. Kuszczyńskiego, prof. Talarkiewicza, P. Bagińskiego, Zdzisława Zielińskiego poety ze Swarzędza… Miałem ogromną przyjemność podzielić się czterema utworami, które wyszły spod mojego pióra. Jeden z wierszy, który przysiadł na Ławeczce spadającą gwiazdą – dedykuję tym wszystkim którym magia Nieba nie pozostaje obojętna, którzy jutro – pojawią się na ŁAWECZCE LITERACKIEJ, czynnie lub biernie uczestniczyć będą w comiesięcznej odsłonie wiersza, gloryfikując  Słowo w świecie zaczarowanym barwą i aromatem kwiatów  Botanicznego Ogrodu. Swój utwór dedykuję również Barbarze Tylman, która z uwagi na kłopoty zdrowotne nie mogła swoim wierszem przysiąść na sierpniowej Ławeczce.

WIERZYĆ

W DOBRYCH ŻYCZEŃ SPEŁNIENIE /?/

Nocy ciszą pogodną

z ogromu kosmicznej przestrzeni

rój gwiazd spadł prosto do twych stóp

Morzem złota zaskoczona

nie wypowiedziałaś życzenia

Byłem przy tobie – wniebowzięty

Wiem…

Jutro zagadka mroku

spadającą gwiazdą

życzeniem w porę wypowiedzianym

doczeka rozwiązania

Szaleństwem  przepowiedni

nocy świetlistością

utonę w odmętach twych ramion

piękna oddechem

mirażem zmysłów szalonych

złotem  gwiazd w  kaskadzie  zatracenia

– przepadnę

Dziś…

błądzę  obietnic niedowierzaniem

Złotem spadających gwiazd

spełnieniem oczekiwania

bezgwiezdnym

w niebiosach twych ramin

nocy nieskończonością

trwam gwiazdą spadającą

w aureoli cudu oczekiwania

Ukryta w mrokach kieszeni nocy

drwiącym uśmiechem rodzącego się  dnia

niedowierzaniem gwiaździstej nocy

chmurami zadumy targanej

zadziwiona gwiazd nagością wstydliwą

trwasz wspomnieniem

samotną  gwiazdą bez życzenia

w miłość bez sumienia samotną

Bezgwiezdny

uciekam niespadaniem gwiazd

Życzenia

nie – wypatrywaniem

    ŻYCZENIAMI PRZYWOŁAĆ

                   GWIAZDY

Temat przewodni kolejnej ŁAWECZKI LITERACKIEJ

– w Ogrodzie Botanicznym – / 19.08. br. godz. 16.00/– dotykający spadających gwiazd, nastraja życzeniowo.

Spada gwiazda – pomyśl życzenie!

W sytuacji gdy z sierpniowego nieba spadają gwiazd roje, można nie nadążyć z życzeniami.

Pozostaje piękno, cudowne wrażenie wtłaczające swym przemijającym błyskiem w stałość uroków krasy naszej planety.  To właśnie Ona swym oddechem złota i zieleni przygarnęła w swe ramiona wszystkie żyjące istoty.

O spadających gwiazdach pisało wielu poetów, zupełnie tak samo jak o :

wiosennym zapachu bzu,  bezkresie słońca promieni lata, jesiennych nostalgiach, kwiatach zimy na szybach malowanych.

W sytuacji sierpniowych nocy –  w niepowtarzalnej scenerii spadających gwiazd, krucha danina Kosmosu dla mieszkańców Ziemi jawi się przeżyciem zapierającym dech w piersiach. To właśnie ona  przywołuje tajemnicę ludzkiej egzystencji,  uderza odkrytym czołem w barykadę Słowa niewypowiedzianego dnia jasnością, niemą tajemnicą złota gwiazd w pejzażu nocy zagubionych zastygłą wyobraźnią piękna, okazjonalnie objawionego nocy świetlistym zatraceniem.

Niechaj zachętą do spotkania na ŁAWECZCE LITERACKIEJ będą słowa wiersza Jarosława Iwaszkiewicza :

„Takiej drugiej nocy nie będziesz już miał,

takiej łaski bogów nie będziesz już miał.

Gwiazdy i planety stańcie na chwilę,

na jedną chwilę, której powiem:  trwaj…”

I tak będzie w niedzielę – w BOTANIKU. Spadające gwiazdy wzrokiem wyobraźni – zatrzymamy. Unicestwimy Słowem, które na Ławeczce przysiądzie poezji wzruszeniem.

Zapraszam również swoim – dziewiczym wierszem, dotykającym deszczu gwiazd spadających w złoto słońca jutrzejszego dnia. Utwór opublikuję po niedzielnym spotkaniu. Niech żałują Ci, którzy osobiście nie wysłuchają tego poetyckiego przekazu w mojej interpretacji –  „na żywo” w Botaniku.

Dzisiaj – o tym sza!