Zygmunt Dekiert – strona autora

Tak się składa, że czas Świąt Bożego Narodzenia, powitania Nowego Roku, staje się okazją do refleksji, zadumy, wzniosłego przeżywania nieziemskich wrażeń płynących  z naszych głęboko zakorzenionych tradycji, tych narodowych i tych rodzinnych. Jesteśmy bliżej siebie, bardziej przyjaźni, bardziej zjednoczeni, trwamy nadzieją lepszego jutra. Te piękne, wzniosłe chwile pieczętowane zapachem choinki, wspólną kolędą, wymianą prezentów, decydują o poprawie nastroju, wzmacnianiu więzi międzyludzkich, niosą nas w lepszy świat, subtelną przestrzeń wiary w światło, które pokona wszelki mrok naszej ziemskiej egzystencji. Jakże ważne miejsce w scenariuszu tych świąteczno-noworocznych wydarzeń zajmuje poezja. Modlitwa, pieśń jest tego najlepszym dowodem. Niezliczona rzesza twórców prowokowana tym wyjątkowym, świątecznym nastrojem wzbogaca istniejący – jakże bogaty repertuar o nowe utwory, szczególnie kolędy, które często wybrzmiewają oryginalną, zupełnie nową poetyką. Powstają również piękne wiersze, wiersze – modlitwy, które z wiadomych względów – / w radio i TV li tylko kolędowanie/- nie mają szans dotarcia w ten świąteczny czas do szerszego grona odbiorców. Sytuację ratują -/ w minimalnym stopniu/ – wydawane okolicznościowo tomiki poetyckie, gdzie można odkryć wiele pięknych, twórczo dojrzałych utworów. Częściej jednak znajdujemy wiersze wybrzmiewające życzeniową formułką, którą łatwo „przypiąć” do okolicznościowej kartki zawierającej świąteczne życzenia. Cóż – może mój wiersz, którego treść / jak nieskromnie uważam/- przeczy  kanonom sztampowego postrzegania świątecznej atmosfery, przypadnie czytelnikowi do gustu?

     PĄTNICY

Dostojeństwem przepojony

z balkonu Nieba

serca gwiazd rozgrzewasz

oczu niebiańskością…

Dumą dzieła stworzenia

po drabinie pieśni anielskich

radością narodzin Twego Syna

wspinamy się na szczyt

piramidy nieba

by gwiazdy strącać

– kolędą

I tak we mgle niepewności błądzę pytaniem. Czy święta zniewoliła poezja, czy poezję ujarzmiły święta ?

Zaproszony oficjalnie przez: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, Fundację – Centrum Rozwoju Kultury i Edukacji oraz Wydawnictwo Literackie ATENA, miałem przyjemność uczestniczenia w obchodach jubileuszu  poznańskiego poety – MARKA SŁOMIAKA, który w dniu 18 grudnia br. świętował  50 – lecie pracy twórczej. Spotkanie  pod patronatem Honorowym Prezydenta Miasta Poznania odbyło się w Sali Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu, przy ulicy Mielżyńskiego 27/29. Liczne grono osób przybyłych na obchody tego jubileuszu – /literaci, krytycy, aktorzy, sympatycy/ – miało okazję zapoznać się z przebogatą twórczością poety, pójść z Nim drogą wspomnień i literackiej refleksji. Marek Słomiak to nie tylko poeta, którego wiersze swą oryginalnością, wyszukaną metaforą, delikatnością symboliki głęboko zapadają w pamięć czytelnika, to również wspaniały animator kulturalnych przedsięwzięć, niestrudzony bojownik o godne miejsce literatury w życiu każdego człowieka. Stąd credo literackie poety, które jawi się samorzutnie podczas lektury Jego utworów: Permanentnie rozbudzać i pielęgnować wrażliwość drugiego człowieka. Podczas spotkania – Jubilat prezentował swoją najnowszą książkę poetycką – „WIERSZE WYBRANE”, wydaną tuż przed jubileuszem przez Wydawnictwo ATENA. Gratulacje, laudacje popłynęły szeroką rzeką. Do wielu nagród i wyróżnień Jubilat dołączył Medal LABOR OMNIA VINCIT, który otrzymał z rąk  dr-a Mariana Króla, Prezydenta Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego, przyznawany za zasługi w pracy organicznej. Ja natomiast miałem przyjemność wręczyć Jubilatowi trzy czerwone róże z życzeniami ad hoc:

Wiadomo, że Marek Słomiak to literatury piękny kwiat.                                                                        Marku.Wspaniałych wierszy – na następne 50 lat!