PRAGNIENIE
/ Markowi Słomiakowi/
Przestrzeń doznań
pożądaniem otwarta
Tajemnicza oczekiwaniem cudu
poszukiwaniem zagubionej prawdy zmęczona
Pragnieniem dotyku nieba stajesz na wierzchołku góry…
Trwa niewzruszenie na swoim miejscu
Niebo śliskie zmiennością nastroju wymyka się z rąk
Kosmate niespełnienia grzmotem wodospadu
w krainę cienia żalu za utraconą cząstką
– ludzkiej naiwności
NAWRÓCENIE ZIEMI
Odszukać zagubione skrawki błękitów
Uszyć z nich niebo słońcem gorące
Chłody przegonić na cztery wiatry
Piąty – zatrzymać dla siebie
Zwiędłą zieleń rozkołysze nadzieją
Wodą życia
brzuch ziemi napełnić żarłocznie
– Trawy zbudzą się z letargu
– Drzewa konarami uderzą w niebo
Podarte strzępy nieboskłonu
stadem spłoszonych ptaków
odlecą do lądów szytych z piasku mgły
doskonałych nieba niedoskonałością
WIRUS
W KORONIE CIERPIENIA
Nagle zatrzymał się czas
Więzieni w czterech ścianach
trwamy kolejnym złowieszczym meldunkiem
Miasta – widma
Lęk na szubienicach ulicznych latarń zawieszony
Palce rękawiczką zbrojne stęsknione ciepła dotyku
Krzyk buntu za parawanem maski uwięziony
Nie zbliżę się do ciebie
Nie podam ręki
Nie wyjdę na ulicę
…Nie do twarzy mi w maseczce