W PÓŁ DROGI
z bezkresu nocy
wyłowię złoto gwiazd
tchnienie wiatru
wrysuję w mroku ciszę
w chłodzie brzasku traw
przechowam ciepło stopy bosej
ust milczenie
muśnięciem warg rozkołyszę
jeszcze agonia słońca
blaskiem purpury zachwyca
wskazówki zegara pląsem poplątane
srebrem ulotnym sennym marzeniem
oddaj proszę
– drugą połowę księżyca
Wiersz z książki – „DYWAGACJE OKAZJONALNE” – Dom Wydawniczy Harasimowicz – 2008 r.
UNICESTWIONA
BEZNADZIEJNOŚĆ
beznadziejnie pochmurny wieczór
brudne niebo
bez nadziei na gwiazdy
beznadziejne łzy kapią z chmur
beznadziejna mgła
wstrzymuje pociągów odjazdy
biegnę
beznadziejnie zmęczony
szukam
dworca peronu
beznadziejny sen mi się śni
– – przebudzenie
spacer do marzeń domu
kluczem nadziei otwierasz drzwi
Wiersz z książki „ŁZA POMARAŃCZY”
POPLĄTANE uTWORY ŻYCIA
Kochana…
Nie tak miało być.
Nie tak być miało
– kochana.
Tamte ulotne marzenia,
których ciągle było nam mało,
snują się cieniem między nami.
Szeptane i krzyczane w uniesieniu słowa,
dziś wygasłe, milczą więzione zaklętą siłą.
Ulica Miła nie jest Miła.
Idę z Tobą ulicą Miłą.
Wspomnieniami podpieramy się jak laską.
W godzinie złej wypowiadasz w skrytości:
Otwórz się Sezamie!…
Skąd tyle złotosrebrnej jasności?
Udaję sen.
Słyszę Twój szept biegnący w noc.
Szeptane zaklęcie błądzi aż do rana.
Widzę u stóp Twych skarbów moc.
Przywiózł je zaczarowany koń?
Dorożka zaczarowana?
Może tak miało być?
Może tak być miało?
– Kochana
Z „AFRODYTY W ZAPACHU TĘSKNOTY” – 2004 R.
Po tematach, które tak niedawno ujrzały światło dzienne na mojej stronie internetowej: Smutek wiersza – jesienny, Miłość, Nadzieja – dziś proponuję kolejne spotkanie na ubitej wierszem ziemi i dotykanie – MARZEŃ. Pragnę przedstawić utwory, które mniej lub bardziej wyraziście zaistniały w moich książkach poetyckich tym, co wybrzmiewa akordem modlitwy o poszukiwanie piękna, spokoju, pogoni za spełnieniem pragnień. Tak się składa, że marzenia bardzo silnie motywują nas do działania. Stwierdzenie „marzenia się spełniają”, jest o tyle sensowne, jeżeli o ich spełnienie postaramy się sami. Na tym etapie rozważań, można snuć wywód, iż marzenia muszą przyjmować formę pragnień, zdecydowanie odległą od mrzonek, tego co zawieszone w świecie absolutnie nierealnym. Wachlarz marzeń pozostaje niezależny od naszego wieku. Wszyscy marzymy o bezpieczeństwie, odwzajemnionej miłości, spokoju i szczęśliwym życiu. Spełnienie naszych marzeń, wymaga jednak pokonywania często długiej drogi, na której: poświęcenie, konsekwencja i upór. Wiersz pt. „POPLĄTANE uTWORY ŻYCIA”, /trącający Broniewskim i Gałczyńskim/, w tej chwili pojawia się na właściwej zakładce mojej strony.
Miłej lektury i sympatycznego przeżywania wierszy pisanych marzeniami.
* * *
Uciekając od tego co było,
nie uciekniesz od tego co jest.
* * *
W pogoni za czasem,
można czasem połamać nogi.
Na zakończenie cyklu wierszy pod wezwaniem – NADZIEJA – zgodnie z przyjętą formułą tego projektu, proponuję szósty utwór z mojej najnowszej książki wydanej przed chwilą, pt. „Poza horyzontem”. Wiersz nawiązuje do zdarzenia, które już w tej chwili wybrzmiewa z wielką siłą.
W I G I L I A
Zieleń igieł drzewka
w twych oczach zagubiona
Głos
łagodny
życzliwy
Zaduma
nad karpiem pochylona
Wieczór
Cicha noc
Nadzieja
kolejnym dniem szczodra
Śpieszmy się pochwycić niebo
zanim smutek karpia
opłatkiem przełamany
zblednie gwiazdą
– ostatnią
Przyszła pora na „łowienie wiersza” dotykającego nadziei, z książki poetyckiej jaką wydałem w 2017 roku. Nadałem jej tytuł – TAK DALEKO, ZA KRÓTKO. Rozdział trzeci pt. „Postscriptum słowa”, otwiera moje haiku pisane z przekonaniem, że właśnie słowo wiązane – wiersz, potrafi zażegnać konflikt, przywrócić spokojny rytm naszym często rozgorączkowanym sercom. Miejmy więc nadzieję! Poezja, może nawet bardziej niż muzyka, łagodzi obyczaje.
Wzburzona rzeka słów
Tama wiersza
Słowo wyciszeniem.
Wiersz jaki wybrałem z mojej książki, nosi tytuł: „Dojrzałość owocu”. Zaistniał na stronie 67 – mej, w części drugiej, zatytułowanej – „Policzyć spojrzenia”. Jak wiemy – spełnienia, które słaliśmy nadzieją, bardzo często warunkowane są oczekiwaniem.
DOJRZAŁOŚĆ OWOCU
Szarość ulicy
w ramionach wiosny
golizną platanów zawstydzona
Zjawiasz się naga
Stajesz pod rajską jabłonią
W majestacie dziewiczej zieleni
słodycz grzechu zwiastowana
Wytrwać pragnieniem
– do lata
Uciekając w nadzieję, żądni szybkiego potwierdzenia szans na jej spełnienie, kładziemy pieniążek na dłoni cyganki, która swą wróżbą fakt ten ma pieczętować. Myśląc o kobiecie, która często nachalnie skłania do uczestnictwa w ceremonii wróżenia, wracam do wiersza Władysława Broniewskiego pt. „CYGANKA”- w którym poeta od wróżącej dowiaduje się, „że wcale nie jestem winny, tylko niewiele wart„. W przypadku autora tak pięknych utworów patriotycznych, wspaniałych wierszy lirycznych -/”ANKA”/-, którego życie było jedną wielką wędrówką po kocich łbach w strugach deszczu i mroźnym wietrze – ta informacja płynąca z przepowiedni cyganki w wielkim stopniu dawała nadzieję, że nadejdzie czas obiektywnej oceny Jego dokonań. Ta nadzieją, na pewno dodawała sił. Słowa przepowiedni nie uleciały bezpowrotnie. Cyganka odchodzi, poeta pozostaje z wielką dozą optymizmu. Wiersz kończy puentą:” Będę myślał czasami, jak kręcisz włosy„. Należę do szczęśliwców, gdyż jako młody człowiek miałem szczęście uczestniczyć w spotkaniu z Władysławem Broniewskim, który odwiedził Toruń by się spotkać z młodzieżą szkół średnich. W dniu dzisiejszym obchodzimy 123 rocznicę urodzin tego wielkiego poety. Jego twórczość nigdy nie pozostanie obojętna, zawsze będziemy mogli z niej czerpać to, co bez wielkiego zadęcia i patosu pozostawił w swych wierszach. Tak się szczęśliwie stało, że drążąc temat nadziei w swym kolejnym cyklu PORA NA NADZIEJĘ – mam okazję wrócić do mojego wiersza, „CZAS WRÓŻBY, CYGANKĄ WŁADYSŁAWA BRONIEWSKIEGO SPEŁNIONEJ”. Wiersz zaistniał w książce poetyckiej pt. 77 MGNIEŃ SŁOWA, wydanej w 2010 roku. Mój utwór różni się zasadniczo od wiersza mistrza. Moja cyganka zostaje ze mną na zawsze. Ale nie uprzedzajmy faktów!
CZAS WRÓŻBY
CYGANKĄ WŁADYSŁAWA BRONIEWSKIEGO
– SPEŁNIONEJ
Wiedziałem, że…
Słońce – oka zmrużenie
Obłok – biel żagla w błękit
Brzozy – lasem pogubione
Wiatr w kominie – świerszcza samotnością
Z szorstkości dłoni
wróżysz zapach monety
położonej nadzieją
Szarość ubranka
Talia kart
Wiedziałaś – to ja
Nie wiedziałem że jesteś…
Przepowiadaniem marzeń
dziergasz dla mnie wełniane skarpetki
Czerń twoich włosów – przebudzeniem blond
Nie wiedziałem że zostaniesz
No bo skąd
Trzeci wiersz z serii „NADZIEJA” – wyjmuję z książki poetyckiej DYWAGACJE OKAZJONALNE, wydanej w 2008 roku. Mieć nadzieję na przetrwanie miłości, tej jednej – jedynej, to wielka sztuka. Jeżeli ta wielka nadzieja jest niesiona modlitwą, to wiersz musi być fajny! Przynajmniej ja go tak oceniam.
MANTRA
kocham wiatr co skronie chłodzi
promyk słońca co serce rozgrzewa
kocham deszcz
w łez powodzi
miłością na szybach śpiewa
daleka wiatrem
deszczu melodią
słońca promieniem daleka
jesteś
jesteś
jesteś modlitwą
akordem ciszy w burzy pamiętanie
ucieczką w krzyk niedosytu
jesteś
jesteś
jesteś zapominaniem kocham
stawianym pod pręgierz
azylem cienia
pod parasolem słońca zenitu
jesteś
jesteś
– – będziesz
CISZA NA DWA GŁOSY
W leśnych ostępach
na konarach stuletnich dębów
zawieszam twój młodzieńczy krzyk buntu
Spływa girlandami ciszy
Ptaki wiją w nich gniazda
Czekają na szczebiot piskląt
Jutro zabiorę cię tam
W zielonym uniesieniu wyśpiewamy ciszę
– naszych gorących serc
Prawdopodobnie każdy rodzic ma nadzieję na dobre relacje z dorastają latoroślą. Wspominam o tym we wstępie do NADZIEI, w zakładce OGÓLNA. Wiersz pochodzi z książki poetyckiej AFRODYTA W ZAPACHU TĘSKNOTY, wydanej w 2008 roku, z drugiego rozdziału pt. „Rozterki ciszy wyśpiewanej, od ofiarowania do odlotu żurawia tęsknot”. Utwory w nim zawarte dedykowałem mojej córce.