Pora na akrostych darowany synowi – Arturowi, wytrwałemu pożeraczowi maratońskich dystansów.
TWÓJ BIEG
W DOROSŁOŚĆ
Astralne mgławice dzieciństwa
Rozedrgane planety dorosłości
To ty kolejnym biegiem spełniony
Uciekasz w brzęk kolejnego medalu
Raczkowałeś – to było wczoraj
Wracam do wiersza dedykowanego dorastającej córce Dobrochnie. Utwór zaklęty raczej rzadko stosowaną przez poetów formą, mianowicie – akrostych.
ZAKLINANIE IMIENIA CÓRKI
Dotykając marzeń
Odchodzisz powagą
Biegniesz poszukiwaniem
Rozdrabniasz drobiny
Oddychasz sobą
Czekasz cudu
Hejnału dorosłości
Nie widzisz chmur
Aksamit nieba
– – zły pomysł na minispódniczkę
Przyszedł czas na wiersz dedykowany wnuczce Amelii w czas Jej dorastania. Wiersz uwieczniony w książce poetyckiej DYWAGACJE OKAZJONALNE – z roku 2008.
ZACHWYT
Nie trzeba uciekać przed deszczem
Nie trzeba przed nikim padać na kolana
W pierścień złoty ust kleszczem
wessać się nie trzeba – kochana
Trzeba dumnie wysoko nieść głowę
Miernotą gardzić
Biednemu rzucić grosz
Z mędrcem rozmowy wieść o mądrości
i o tym
jak zebrać gwiazdy w kosz przed świtem…
Trzeba szukać miłości – kochana
Trzeba zachłysnąć się zachwytem
TOMASZ AGATOWSKI – /1949 – 2004/ – poznański poeta, wielki piewca miłości.
Swój wiersz pt. „Klon i rozstanie” rozpoczyna słowami:
Twoje biodra w tym samym powietrzu
co moje wargi z wierszem
i odjechałaś niebieskim samochodem
z włosami długimi jak deszcz
Tomasz Agatowski lubił swój „domek” nad wodą i dżem agrestowy. Mój wiersz dedykowany poecie, trwa w mojej książce poetyckiej „Dywagacje okazjonalne”, wydanej w 2008 roku.
DŻEM AGRESTOWY
Niebo
w tej chwili tylko
opuchlizną ogromne
Wiatr
jedyny raz
ciszy zaprzedany
Słońce
więzione
kolcami agrestu – wyjątkowo
Za drzwiami altany Noc
czernią spowiedzi przyczajona
skrzypi zdrewniała zasłoną powiek
– tylko Twoich
ERNEST HEMINGWAY.
W hołdzie – wiersz dedykowany wielkiemu pisarzowi.
CZAS ERNESTEM ZATRZYMANY
Dzwon bije dla mnie
Wiedzą o tym wszyscy
Piasek plaży w klepsydrze
ryby ogromem
bielą szkieletu
zdziwiony wielce
Dłonie solą oceanu
spękane skrycie
Stary Człowieku
bądź pozdrowiony na ziemi
dzwonów niebiańskich biciem
Marek Słomiak – poeta poznański, którego cenię za twórcze osiągnięcia, za wiersze nasycone mądrą filozofią, wybiegające naprzeciw czytelnika nutą tajemnicy, metafizycznym pulsem, który w szczególny sposób odmierza czas zrozumienia przesłanie utworu. Tak się dzieje również w przypadku tematyki sacrum, podanej na tacy bez religijnego zadęcia. W mojej najnowszej książce poetyckiej – POZA HORYZONTEM- na stronie 77 -mej, zagościł wiersz dedykowany Markowi Słomiakowi, pt. „PRAGNIENIE ŚWIĘTOŚCI”. W rozmowie telefonicznej, /po otrzymaniu książki/ – poeta serdecznie podziękował i nadmienił, iż utwór został wysoko oceniony przez znamienitych znawców literatury. Mogłem być tylko zadowolony.
PRAGNIENIE ŚWIĘTOŚCI
Markowi Słomiakowi
Przestrzeń doznań…
Otwarta pożądaniem
tajemnicza oczekiwaniem cudu
naga dogmatem zagubionej prawdy
Pragnieniem dotyku nieba
stajesz na wierzchołku góry
Trwa niewzruszenie na swoim miejscu
Niebo śliskie zmiennością nastroju
wymyka się z rąk cieniem żalu
– za utraconą cząstką ludzkiej naiwności
Sięgam po wiersz pt. „POWROTY” z książki DYWAGACJE OKAZJONALNE. Utwór ofiarowany Pani JANINIE DRĄŻEK, wieloletniej prezes Stowarzyszenia Ekologicznego z siedzibą w Barcinie, dla której relacja człowiek – przyroda, pozostaje w ścisłym związku z poezji umiłowaniem.
POWROTY
Odlot ptaków…
Wrócą wiosny dotykaniem
po śladach lata nęcących złotobłękitem
Przylecą zielenią uśpionych łąk
lasów szumnym gadaniem
wierzb rosochatych zachwytem
jezior oddechem wilgotnym
tańcem słoneczników
na szarym parkiecie ściany
okraszonej van Gogh-iem
na pchlim targu kupionym za grosze
Powrócą nocy bezechem
w płomień świecy chłodem kołysany
– – ciepła nasłuchiwaniem
PROŚBA CZESŁAWEM PISANA
Czesławowi Niemenowi
/16.02.1939 – 17.01.2004/
Niemen – rzeka falą tęsknoty modra
nad jej brzegiem chwile ulotne
tamte dni w słońca blasku
hej – dziewczyno – hej
na huśtawkach napowietrznych
płaszczem chmur okryta
na parkietach
mostach
świtem na promenadzie
według wzrostu
koloru włosów
– to ty jesteś ta dziewczyna
oczy twe
usta twe
jesteś ładna
moja jedyna
w sieni listami pachnąca
– czy mnie jeszcze pamiętasz
domek bez adresu
świat obok nas
skrzydła jasnych aniołów
żar płonącej stodoły
melodia nowa
miłością do ludzi wyciągam ręce
do ciuciubabki zapraszam
nie żądam zbyt wiele
tak samo jak ty płaczę zegara zamętem
dwie duże łzy w Bajkału toń
wiatr w kolorowych muszlach
stoję w oknie włóczęgi cierpieniem
wychodzę na ulicę
może wrócisz tu
jednego serca przytuleniem
kołysaniem papug
blaskiem lampionów
na szeroko niklowanym barze
melodią skrzypcową nim przyjdzie wiosna…
To za mało
Za mało
Mimozy dreszczem jesień złotawa
i ten świat
– ciągle dziwny
Pamiętaj mnie jeszcze
Wybór wiersza dedykowanego damie poezji Poznania – ŁUCJI DANIELEWSKIEJ, to przede wszystkim ukłon i podziękowanie za wiersze, to wywołanie impulsu do powrotu wierszy poetki, która w swych utworach jak nikt inny przywoływała sentyment, czułość, potrafiła w sposób nad wyraz oryginalny odkrywać na nowo miłosne uniesienia. Wiersz poświęcony Łucji Danielewskiej zaczerpnąłem z wydanej w 2006 roku -/dwa lata po śmierci poetki/- mojej książki poetyckiej – ŁZA POMARAŃCZY.
MONUMENT
Melodia wiatru
w srebrze włosów
Zapach kwiatów
rozsypanych na sukience
Księżniczka na piedestale
wypowiedzianych
zapisanych
słów
Łza na rzęsie
wtulona w światło znicza
Cmentarz Górczyński, Dzień zaduszny – 2005 r.
Wiersz napisany na parę dni od przed śmiercią mojego ojca – Tadeusza.
KRES
Wędrujesz w ciszę
Na widnokręgu rozmyślań
zachodzące słońce kleci płot
z wydłużonych cieni zdarzeń
Za parkanem zapominania smutku
na gasnącym promieniu
zawieszona łza zanosi się łkaniem
Serce zagada pękniętym dzwonem
Światło zagości
na spektroskopowym widowisku
Otulony ciepłą kołdrą życia
odchodzisz…
Dobry los zmumifikuje łzę
– niespełnionego marzenia