ZMYSŁY
W MORZU ZATOPIONE
Szept traw
hymn pochwalny za deszcz
po żółto-szarej suszy ofiarowany
Uśmiechy przechodniów
ulicą skrywane wstydliwie
Liść klonu w zapachu wiatru
prawom jesieni oporny
Gwiazdy szczęśliwe
Nikt nigdy policzyć ich nie zdoła
Ciepło plaż solą pachnące
Życie – tort zmysłów
przekładany radością
smutkiem
Rubin słońca
w morskich głębinach
szuka skarbów sztormem skradzionych
– łupieżcom
W zakładce OGÓLNA- zapowiedź SACRUM – PROFANUM.
GODZINY
KWIATAMI PISANE
To ja
zamknąłem w dłoniach
zapach bzu
Ty
nie dbałaś o woń róż
Jutro zakwitną
kolorami aromatów dogonią
ciebie
mnie
W zasuszonych bukietach
przepadniesz wspomnieniem
Ja
podleję maciejki
Przyszła pora na zamknięcie cyklu – ZMYSŁY. Dawno temu, konkretnie w 2007 roku, napisałem wiersz pt. ZMYSŁY W MORZU ZATOPIONE. Sądzę, iż właśnie ten utwór, stanowić będzie doskonałe podsumowanie tego, co do tej pory w swych wierszach przedstawiłem, co zaistniało: wzrokiem, słuchem, powonieniem, dotykiem i smakiem. Pozostaje chwila oczekiwania na zatopione w morzu zmysły.
WIELKIE ŁOWY
Usadowiony za stołem wieczoru
podparciem czwartej nogi krzesła – inwalidy
używając biegle alpaki sztućców
z talerza porcelany Ćmielów
zajadam dzień powszedni
nie licząc na słodycz deseru
W perspektywie ulicy
ołów spalin autobusu pospiesznie spóźnionego
pomruk żołądka w tonacji archaizmu śniadania
niedoskonałość dobrodziejstwa ciszy…
Pod parasolem ozonem dziurawym
zjadam tuńczyka
złowionego harpunem widelca
w oceanie oleju konserwy
– – falą zakrztuszony
KATAR WSPOMNIEŃ
Zasypiasz rozważaniem pór roku
w garnku wspomnień gotowanych
Przebudzona dociekliwością smaku
w rozhuśtanych aromatach przypraw
odnajdujesz kichnięcia śnieżności topól
trawniki lata słońcem podeptane
w brudnej zaspie śniegu złoty liść jesieni
– wczoraj pamiętanej
WIECZERZA POETÓW
Na ucztę
zaproszę poetów…
Moje progi niskie
Usiądą
Zjedzą
Wypiją
Wina mam w bród
Ryb jak na lekarstwo
Zbędne cudowne rozmnożenie
Wystarczy odpuszczenie grzechów
Nawet tych nie napisanych
Nad ranem
rozgrzeszeniem pijani
w srebro pajęczyny słów
wpleciemy ofiarną pestkę winogrona
w intencji brzemiennego słońcem
wiersza
ASTROLOGIA ŚNIADANIA
Zderzenia słów
Zdań karambole
Plama wina na białym obrusie
Krzyczę trzeźwością świtu…
Z plamy mleka na różowej serwecie nieba
wróżę pijany sens rozstania
z ciszą
Pozostawiając za sobą mocno rozbudowany cykl WIERSZY DEDYKOWANYCH, przechodzę do utworów, które w pewnym sensie znacząco emanują tematyką zmysłowości. ZMYSŁY – temat rzeka… Dzięki zmysłom potrafimy doskonale odbierać świat zewnętrzny, rozkoszować się zapachem kwiatów, podziwiać niebo usiane gwiazdami, rozkoszować się śpiewem ptaków, wyczuwać smak potraw. Klasycznego podziału zmysłów na: wzrok, słuch, dotyk, smak i węch, dokonał dawno temu Arystoteles. W tym katalogu, jak łatwo policzyć, znalazło się pięć zmysłów podstawowych. Najnowsze dane wskazują na obecność dalszych szesnastu -/zmysły nowe/ – zmysł: równowagi, zmysł temperatury, zmysł czucia bólu, percepcji czasu itd… Idąc dalej tropem „rozbudowy katalogu zmysłów”, możemy przystanąć przy – intuicji. Zmysł, czy zwykła -/może raczej niezwykła/- umiejętność przewidywania zdarzeń? Aby kwalifikować zmysł, należy mieć na względzie przede wszystkim ingerencję w system nerwowy i procesy jakie zachodzą w odniesieniu do naszych reakcji na określone bodźce. W przypadku intuicji, próżno poszukiwać takich zależności. Jedno zasługuje na podkreślenie. Dzięki zmysłom, ich oddziaływaniom na psychikę, ingerencjom w naszą wrażliwość, człowiek potrafi nie tylko postrzegać świat, potrafi również uczestniczyć w procesie jego naprawiania, ukazywania go w magicznym świetle doskonałości. Może pośród zmysłowości należy szukać źródeł SZTUKI, abstrahując czy talent to zmysł, czy coś co pozwala zmysły twórczo wykorzystywać…
Na mojej stronie pojawiły się wiersze mówiące o wzroku, smaku i dotyku. Czas na następne zmysły wyjęte z szuflady słuchu i węchu, dalsze utwory przemawiające do wyobraźni, która do zmysłów nie dostała zaproszenia, jednak w procesach percepcji odgrywa rolę zasadniczą.
DOTYK
Bezgłośne strzępy gwiazd
atramentem nieba zachłyśnięte
Ożywione wędrująca poświatą
drżą alchemią bezdźwięczności blasku
Wołam cię istnieniem…
Naga wyniosłością kontemplacji
balansujesz na krawędzi Mlecznej Drogi
Chłodem kamienia filozoficznego
dotykam szeptu nocy
– – Szept złoty
ZMYSŁÓW
ODKUPIENIE
Świt
furią świateł zrodzony
Bojaźń
pod powiekami skrywana
Cud przemienienia Nocy w Dzień
Lęk przed mrokiem
Bojaźń przed światłem
Noc kirem okryta
Dzień jasnością zniewolony
Mrok – Światło
Woda – Wino
Cud przemienienia
wiarą najjaśniejszy
Tak mało potrzeba
by na twarzy zagościł uśmiech
poczęty aksamitem dłoni
zbłąkanych w nieziemskiej przestrzeni
odkrywanej niewolą zmysłów
– po kres ciała nagości