AWIACJA
Skrzydła mojego anioła
z piór ogołocone
Przysiadł smutkiem
w ciemnym kącie zadumy
Obojętność spojrzenia
prosto w oczy świata
Cisza ogrodu zadumą zastygła
Para gołębi w natrętnych zalotach…
Lot moich błagań w ramiona nieba
w intencji skrzydeł
– – gołębich
OCZEKIWANIE NIESPEŁNIENIA
Świętą nie byłaś
nie jesteś…
Palisz
pijesz
kochasz grzesznie
Oka perskim zmrużeniem
dłonią niesfornie rozbieganą
grzechem pierworodnie odkupionym
modlę się za ciebie…
Wieczór – Ojcze Nasz
Rano – Zdrowaś Mario
– Daj Boże – nieskutecznie
PANIKA
POTOPEM SYGNOWANA
Niezatapialne powroty końców świata
Przypływy miłości niezatapialne
Na pokładzie arki
NOWEGO
w krnąbrnej ciżbie
zwierzęcych pomruków
rozpychając się łokciami zwątpień
z balastem migreny fałszywych doznań
płyniemy w objęcia tęczy raf koralowych
nieodżałowaniem zieleni podeptanego parasola
LITURGIA
Szum nagich topól
psalmem w niebiańskość
na wysokościach
Świst wiatru bielą modlitwy
w kominie sadzą wyściełanym
Słucham wiatru
w TOBIE bez końca zasłuchany
KARCZMA RZYM
Znaki odczytane
Odczynione egzorcyzmy
Diabeł czmychnął
spod prysznica wody uświęconej
Topi żal w trzecim kuflu piwa
Spieszno mu po nową duszę
nim kur zapieje trzeci
ZDARTE DYLEMATY
Błądzę
gorącem piekła
nieba aksamitem
Mefisto
Piotr
– Jutro kupię nowe buty
CIEPŁO GWIAZD
TYLKO TWOJE
Z balkonu nieba
dostojeństwem boskości
serca gwiazd rozgrzewasz
oczu łagodnością
Dziełem stworzenia wiekopomnym
po drabinie pieśni anielskich
wspinam się na szczyt piramidy nieba
by gwiazdy strącać
– – wprost do twoich stóp
Wiersz pochodzi z mojej najnowszej książki poetyckiej – POZA HORYZONTEM, która czeka na oficjalną promocję, gdy wrócimy do normalności.
Dzisiejsza rzeczywistość, to co nas otacza, co przeżywamy każdego dnia, pozostaje dalekie od wesołości. Poszukujemy odpowiedzi na pytania, które oscylują wokół zagadnień: skąd, dlaczego, jak długo jeszcze? Zastanawiamy się, czy z tej potwornej zawieruch wyjdziemy cało, czy nie stracimy naszych bliskich, ubolewamy nad tymi, którym nie dane było pokonać zarazy. Wiersz ” WIZJE”, niesie przesłanie wiary w drugiego człowieka. Być może slogany – Miłość zwycięża wszystko i Wiara wszystko zwycięża – nabiorą nowej siły przekonywania? Wierzyć, kochać i prozaicznie – dokonywać wyborów dotyczących kwestii szczepień. Rzecz zrozumiała. Życie jest piękne i dlatego staramy się o nie walczyć na różne sposoby. Sądzę, iż skupienie się na wierszu, jego przeżywanie w tych trudnych czasach, może zaistnieć terapią, ucieczką w świat ciszy, zadumy, nadziei.
W I Z J E
Boga coraz mniej
Coraz mniej człowieka…
Niebo radości chmurami zasnute
Słońce w konwulsjach uśmiech
tęsknotą za światłem dobrego uczynku
W ciemności
chichot przetrwania szyderczy
zgrzyt szeptu złych mocy
Ulewy powodzią zmęczone
Huragany zamarłe dokonaniem zniszczenia
Moja dłoń spod lawiny błota
duszy nieobecnością
szuka twojej dłoni
Drążąc podjęty temat, tym razem chciałbym skupić większą uwagę na miłości wplątanej w światy będące przedmiotem tego cyklu. Wszystko zaczęło się w Raju. Naruszenie zakazu, zerwane jabłko, narodziny uczucia wstydu. Liść figowy zakrył to, co do tej pory nie budziło zażenowania. Poezja daje szansę przeniesienia tych zagadnień na nowe płaszczyzny przeżywania, ucieczki w świat często wyimaginowany, dający jednak gwarancję rozwoju wrażliwości, wypracowania własnego spojrzenia na rzeczywistość, która dzięki miłości, pozostaje wielką symfonią barw, pozwala uciec w marzenia, błądzić po ścieżkach nadziei.
RAJ UTRACONY
Muzyka wdziera się w serce
Ogarnia duszę
Przenika ciało
Z huraganu piętrzącego falę dźwięków
nie skąpiąc cierpienia
wyczarowuje mi ciebie
Jestem z tobą
Chcę być z Tobą
Nagi nagością Adama
pod zakazaną jabłonią
szukać w Raju cienia
Zjeść owoc
Ochłonąć
Wystudzić zmysły
Zostań ze mną gdy dźwięki odpłyną…
Cisza
Ciebie nie ma
Świat brutalnie rzeczywisty
łamie się cierpieniem
jak chlebem powszednim
W kolejnej odsłonie następne zderzenie dwóch światów: świata ducha, świętości i świata przyziemnych, ludzkich spraw. Jeżeli bez zbędnych uprzedzeń zagłębimy się w to zagadnienie, dojdziemy do wniosku, że człowiek ze swą wiarą nie zawsze może przezwyciężyć słabości i w majestacie uduchowienia popada w tarapaty, z których sama wiara wydostać go nie zdoła. Pozostaje zwątpienie, szukanie różnych dróg wyjścia z opresji, manifestowanie zwyczajnych ludzkich słabości. Właśnie w takich sytuacjach, przeplatanie się światów sacrum – profanum, staje się wręcz namacalne. Niniejszy wywód, pozostaje właściwie odsłonięciem kanwy utworu, który przybrał tytuł:
BIBLIA
RACHUNKIEM DOPISANA
Czynić cuda
nie ta pora
miejsce
talent
Rozkoszować się cudu tajemnicą
Mojżesz
stado owieczek układa przy stole
Lody płoną gorejącym krzewem
Wieża Babel
Zburzone kolejne piętra tortu
W rumieńcach jabłek zakazane witaminy
Ryb wystarczy dla wszystkich
Śledź w śmietanie
sandacz w galarecie
karp po żydowsku
Kolejny drink…
Piekło tak daleko
Na półmisku głowa Jana
manną srebrna
Woda – winem
Cud – ownie
Kelner w dwóch osobach
w ukłonie poddańczym